Publicisti Ermal Hasimja ofron një analizë të thellë mbi ndikimin e Fatos Nanos në politikën shqiptare pas ndarjes së tij nga jeta.
Ai thekson se ndarja e tij nuk është një zi për popullin shqiptar, por më shumë për familjen dhe Partinë Socialiste, duke e vlerësuar atë si një figurë të kontestuar në historinë e vendit.
Hasimja e përshkruan Nanon si një kryeministër të një qeverie të korruptuar, duke theksuar se qeverisja e tij ka sjellë më shumë dëm sesa dobi për Shqipërinë.
Ai argumenton se zhvillimi dhe integrimi i vendit gjatë mandatit të tij ishin të pamjaftueshme, duke vënë në dukje se Nano kishte krijuar një sistem klientelist që Edi Rama e ka vazhduar dhe përmirësuar.
Nano, sipas Hasimjës, nuk kishte një politikë kombëtare të qartë dhe as një ndjenjë patriotizmi. Ai e kritikon atë për takimin me Milosheviçin, një figurë e njohur për veprimet e tij të dëmshme, dhe për mbështetje ndaj UÇK-së vetëm kur kjo e fundit filloi të njihej nga bashkësia ndërkombëtare.
Analiza e Hasimjës sugjeron se, ndonëse Nano mund të ketë qenë më i mirë se disa paraardhësit e tij si Ramiz Alia, ai nuk ishte një lider efektiv për Shqipërinë.
Ai thekson se, megjithëse Nano solli disa ide liberale në Partinë Socialiste, kjo nuk ishte e mjaftueshme për të justifikuar trashëgiminë e tij.
Hasimja shpreh se, pavarësisht kontributit të tij në politikën shqiptare, figura e Nanos mbetet e diskutueshme.
Ai sugjeron se vlerësimi i tij duhet të bëhet në kontekstin e ndikimit të tij në zhvillimin e vendit, duke e parë atë si një lider që nuk arriti të përmbushte pritshmëritë e popullit shqiptar.
Me një ton të qartë kritik, Hasimja përfundon se ngushëllimet për familjen dhe Partinë Socialiste janë të merituara, por thekson se dita e zisë është një ngjarje personale dhe nuk duhet të shndërrohet në një rast për glorifikimin e një figure të tillë.
Ai fton lexuesit të reflektojnë mbi trashëgiminë e vërtetë të Nanos dhe ndikimin e tij në Shqipëri.
Ky analizë sjell në vëmendje nevojën për një vlerësim të sinqertë dhe të paanshëm të figurave politike, duke nxjerrë në pah rëndësinë e një historie të saktë dhe të drejtë për të ardhmen e vendit.
A është koha për një rishikim të thellë të trashëgimisë politike në Shqipëri? Kjo mbetet për t’u diskutuar.