Artisti i njohur shkodran, Federik Ndoci, ka ndarë një histori intriguese që nxjerr në pah dilemën mes atij që pritej të ishte një spektakël dhe tensioneve të pranishme në prapaskenë.
Kjo rrëfim fillon në vitin 2000, kur Ndoci u ftua për të performuar në festimet e Vitit të Ri në New York, një event që do të përfshinte disa nga artistët më të njohur shqiptarë, përfshirë Gëzim Nikën, Aurela Gacën dhe Vera Uruçin. Një propozim i dyfishtë nga një mik italian për një koncert në Madison Square mbase do ta kishte bërë disa të dyshojnë, por Ndoci qëndroi i vendosur në fjalën e tij dhe pranoi ofertën e bërë nga Dem Balidemaj, një figurë e njohur e skenës artistike shqiptare.
Çfarë u ndodhi më pas ishte krejtësisht befasues. Disa ditë para festës, ndodhi një ngjarje që ndryshoi gjithçka: Parashqevi Simaku, një nga emrat më të njohur të muzikës shqiptare, kërkoi një bisedë private me organizatorin. Ndoci zbulon se Simaku kishte refuzuar të performonte me të, duke shkaktuar kështu një tension që e tronditi atmosferën festive.
“I thashë që më prishët netët dhe është vonë, sepse për Vit të Ri organizoja gjithmonë vetë diçka të tillë,” tregon Ndoci, duke e shoqëruar rrëfimin e tij me emocione që ende ndihen pas dekadash. Pavarësisht tensioneve, vendimi për t’u tërhequr nga projekti duket se ishte i nevojshëm për të ruajtur integritetin artistik dhe personal.
Më 1 janar 2000, një telefonatë e Dem Balidemajt i konfirmoi Ndoci-t se mbrëmja e kaluara kishte përfunduar në mënyrë tragjike. Simaku kishte pësuar një incident gjatë performancës dhe ishte dërguar në spital, duke e nxjerrë atë nga eventi artistik për të cilin ishte kaq shumë pritur.
Një incident i tillë tregon se jeta artistike shpesh mund të jetë e paparashikueshme. Ndoci, megjithatë, ka mbajtur gjithmonë respekt për Simakun. “Asnjëherë nuk kam ndjerë keqardhje të thellë për atë që ndodhi, por e kuptoj se presionet e skenës artistike mund të jenë të pashmangshme,” shprehet ai.
Përveç tensioneve të natës së Vitit të Ri, Ndoci diskuton edhe për sfidat e artistëve shqiptarë që iu imponohen mediatikisht dhe presionet që vijnë si pasojë. “Artisti i lindur është i thjeshtë, ai qan pa e parë askush, por shfaqet si i lumtur,” thekson ai, duke na rikujtuar se pas çdo performancë e ndjenjë ka një histori dhe emocione që shpesh mbeten të fshehura.
Më tej, Ndoci egzoit një refleksion mbi rolin e femrave në artin shqiptar. Ai ndan mendimin se artistet, ndonjëherë, përballen me sfida që shkojnë përtej talentit të tyre. “Femrat kaq shumë të bukura përballen me një realitet tjetër, ku bukuria shpesh është prioritet mbi talentin e pastër,” thotë ai. Kjo tregon disbalancin në vlerësim dhe në mundësi për artistët në skenat sociale dhe politike.
Historia e Federik Ndocit është më shumë se një thirrje për mendim; është një pasqyrë e ngjarjeve të paimagjinueshme që çdo artist mund të përballojë. Pavarësisht lirive dhe kufizimeve, ajo që mbetet të llogaritet është se si artistët e kalojnë linjën midis famës dhe privates, menaxhojnë presionin dhe presin për të pasur mundësinë për t’u shprehur lirshëm si individë dhe si artistë.
Natyrisht, çdo artist ka një histori për të treguar dhe për Ndoci-n, ajo histori fillon në vitin 2000, në një natë festimi që kurrë nuk arriti të realizohet ashtu siç ishte planifikuar. Ajo është një përkujtim i përhershëm se jeta artistike është një udhëtim i vështirë, por mjaft tërheqës.