Massimo Moratti mbushi 80 vjeç, duke hedhur një vështrim reflektues mbi arritjet e tij dhe historinë e klubit ikonë, Interi. Duke folur për mikrofonin e “Sky”, ish-presidenti i Interit e ktheu kokën pas: “Imazhi i parë është Kupa e parë e Kampionëve e fituar, me familjen time. Është gjëja e parë që më vjen ndër mend kur mendoj për përvojën futbollistike të familjes sime në futboll.”
Vendimi për të cilin ndiheni ende krenar?
Eh, nuk e di, por ajo që më ka bërë shumë të gëzuar ka qenë blerja e Ronaldos. Një gjë e papritur dhe surprizë. Një gjë tjetër që i ka rezistuar kohës dhe shpresoj të vazhdojë të rezistojë është ‘Inter Campus’, organizatë për fëmijët e varfër në mbarë botën. Kjo iniciativë ka ndihmuar dhe vazhdon të ndihmojë shumë të rinj, duke u ofruar atyre mundësi dhe shpresë për një të ardhme më të mirë.
Sa shpesh mendoni për Champions-in e fituar me Mourinhon?
Është një mendim i gëzueshëm, më jep kënaqësi. Të shohësh ato imazhe me tifozët që qanin nga lumturia është diçka që duhet të jesh shumë i ftohtë për të mos u prekur. Nuk mendoj se jam i vetmi që mendoj për të ndonjëherë; besoj se ka mbetur në kujtesën e shumë njerëzve. Ajo fitore nuk ishte thjesht një sukses sportiv, por një moment krenarie për të gjithë klubin dhe tifozët e tij.
Cordoba tha së fundmi se Interi i vitit 2010 nuk ishte më i forti, por fitoi. A mund të ketë një paralelizëm me këtë sezon?
Po, le të themi që ajo që po tregon kjo skuadër është karakteri i ndryshëm, i fortë. Është një tipar i veçantë i skuadrës së Inzaghit. Për vitin 2010, nuk jam dakord me Cordoba; ne ishim më të fortët. Sidoqoftë, çfarë të reja po sjell Inzaghi në këtë sezon! Ai ka krijuar një atmosferë të re, një energji pozitive që është dëshmuar në rezultate dhe performancë.
A ju kujtohet fitorja e Vjenës, edhe si kujtim për Jair?
Jair kishte një stil loje të veçantë dhe të mrekullueshëm; ishte anësor i rrallë, që nuk gjendet sot në futboll. Mendoj se, duke parë fitoret e Interit, mund të frymëzohesh edhe nga Milito. Ai ishte i jashtëzakonshëm në finalen e Champions-it, në Siena dhe në Kupën e Italisë. Një energji e veçantë mbetet nga këto ikona që kanë kontribuar në njohjen dhe zhvillimin e klubit.
Itali-Gjermani 4-3 e vitit 1970 është një ndeshje mitike, por mund të thuhet e njëjta gjë për Inter-Barcelona 4-3. A shkruhet historia me fitore apo me emocione?
Janë emocionet ato që të lënë kujtime. Këto ngjashmëri ekzistojnë, gjysmëfinalja e Champions-it është një lloj trampoline. Është momenti kur kupton nëse je i fortë apo jo. Unë kam parë Italinë kundër Brazilit dhe Gjermanisë më 1982; të dyja ndeshje të mrekullueshme, por Itali-Brazil të thyen zemrën. Këto janë ndeshje që përjetohen në një nivel emocional, dhe kujtohen gjatë jetës. Fitorja është e rëndësishme, por emocionet e atij momenti janë ato që mbeten përgjithmonë.
Helenio Herrera është në historinë e Interit, po Inzaghi?
Besoj se është tashmë. Para së gjithash, është prej disa vitesh tek Interi. Ka fituar kampionatin, ka arritur dy herë në finalen e Champions League. Inzaghi është shumë i mirë, vërtet shumë i mirë. Ai po sjell një filozofi të re dhe vazhdon të ndihmojë ekipin të rritet. Disa tifozë e kanë krahasuar me Herrera; por çdo trajner sjell stilin e vet dhe kontribuon në historinë e klubit në mënyrën e vet unike.
A mendoni të shkoni në Mynih për finalen ndaj PSG-së?
Jo, për momentin nuk e kam në plane. Pastaj, ku i dihet, ndoshta do të ndodhë. Të shohësh një finale të tillë është gjithëherë një emocion, dhe që çdo tifoz ëndërron ta përjetojë. E rëndësishme është të mbështesim ekipin dhe të jemi të pranishëm në çdo hap të rrugës së tyre drejt suksesit.