Prof. Dr. Hakan Candan, babai i influencueses së ndjerë Nihal Candan, ka ndarë për herë të parë ndjenjat e tij lidhur me momentet përfundimtare që kaloi me të bijën. Këto fjalë, të sjella nga një intervistë prekëse, kanë bërë jehonë në zemrat e të gjithëve në Turqi dhe përtej saj.
“Kur u afrova pranë shtratit të saj, më tha: ‘Babi, të lutem, më shiko në sy!’… dhe ato sy nuk do t’i harroj kurrë në jetën time”, tregoi ai me zërin që i dridhej. “Ishte shumë e dobët, shumë e lodhur. Kishte rënë vetëm 23 kg. Por sytë e saj kishin një dritë që thoshte: mos më le…”
Profesori i drejtësisë, që e ka ndjekur përherë me krenari rrugën e së bijës, zbuloi se Nihal kishte dëshirë të madhe të bëhej avokate. Ai shprehu bindjen se kjo zgjedhje do ta kishte mbrojtur nga presionet e famës dhe nga rrugët që çojnë në anekset e shëndetit mendor. “E këshillova shumë herë të largohej nga ajo botë… nga rrjetet sociale, nga spektakli, nga presioni publik… por ishte e vonë”, tha ai mes lotësh.
Një nga momentet më të dhimbshme ishte biseda e fundit me Nihalin, pak para se ajo të ndërronte jetë. “Babi, doja thjesht të jetoja e qetë…”, ishin fjalët e saj. Ai iu përgjigj: “Ke shumë rrugë përpara, do dalim prej kësaj, do lexojmë bashkë librin tim të ri…”, por ajo iu përgjigj me një buzëqeshje të zbehtë dhe s’më tha më asgjë.
Prof. Candan theksoi se ndjen një faj të pafund për mosgjetjen e një zgjidhjeje për vajzën e tij: “Unë nuk e shpëtova dot vajzën time. Dhe kjo më vret çdo ditë. Do doja të ktheja kohën pas, t’ia ndryshoja drejtimin jetës së saj. Por nuk munda. Më fal, bijë.” Këto fjalë janë një thirrje për çdo prind që ndjen ngarkesën e përgjegjësisë.
Ai gjithashtu sqaroi se zjarri emocional që ndjente Nihal ishte i thellë dhe e la të kuptohej se lidhjet e saj personale, përfshirë raportet me ish-partnerin, ishin të ngarkuara me tension. Është e qartë se ajo kishte përballuar shumë më tepër sesa kishte treguar publikisht.
Rrëfimi i tij shërben gjithashtu si një thirrje për ndërgjegjësim mbi shëndetin mendor, anoreksinë, dhe presionin e papërballueshëm që rrjetet sociale shpesh ushtrojnë mbi gratë e reja, duke kërkuar që shoqëria të bëjë më shumë për të mbështetur të rinjtë që luftojnë me këto probleme.
Është e nevojshme të kuptohet se sëmundjet e tilla nuk janë vetëm përballje personale, por sfida që prekin të gjithë. Të rinjtë që ndihen të presionuar nga pamja fizike dhe imazhi që krijohet në rrjetet sociale kanë nevojë për mbështetje dhe ndihmë profesionalë për t’u rikuperuar.
