Në një intervistë tërheqëse për “Quotidiano Sportivo”, ish-lojtari dhe trajneri Leonardo ka ndarë reflektimet e tij mbi periudhën e shkurtër si trajner i Milanit, duke theksuar se largimi i legjendës Paolo Maldini ka lënë një boshllëk të thellë në ADN-në e klubit.
Leonardo filloi aventurën e tij si trajner te Milani në një moment të veçantë dhe të ndjeshëm për klubin. “E kam filluar te Milani në një moment të veçantë; Kakà ishte shitur, Maldini kishte mbyllur karrierën. Pra, shumë ndryshime”, thotë ai, duke theksuar se ndjenja e humbjes ishte e madhe për tifozët dhe lojtarët. Ky është një pasazh kritikisht i rëndësishëm, pasi ndërrimi i gjeneratave gjithmonë sjell sfida të reja.
Në fillim të sezonit, Leonardo përjetoi një fillim të vështirë, duke mos fituar në 5-6 ndeshje. “Të gjithë më këshillonin të mos ndaja me lojtarët zgjedhje apo sisteme loje”, kujton ai. Megjithatë, ai vendosi të shijonte futbollin në një mënyrë më të rrezikshme, duke u thënë lojtarëve të tij: “Të luajmë në mënyrë të rrezikshme, le të rrezikojmë.” Kjo qasje, ndonëse e diskutueshme, e ndihmoi ekipin të evoluonte përgjatë sezonit.
Leonardo përcakton se mbrojtësit fillimisht ishin skeptikë ndaj këtij stili, por me kalimin e kohës, ata e pranuan. “E vërtetë, ishte një aventurë, por shumë thoshin se skema ‘4-2-fantazi’ ishte e bukur dhe argëtuese”, thotë ai. Ndeshja e tretë në Champions League, kundër Real Madrid në Bernabeu, shpërtheu këtë frymëmarrje të re, ku Milani arriti të fitonte 3-2, një sukses historik që përcaktoi fillimin e një epoke të re, për mendimin e Leonardo-s.
Ky Milan i sezonit 2009-2010, me emra të njohur si Nesta, Pirlo, Ambrosini, Inzaghi dhe Ronaldinho, shprehte potencialin maksimal. Sidoqoftë, krahasimi me aktualitetin është shqetësues. “Sot, sidomos fëmijët, shkojnë në San Siro dhe nuk kanë flamuj apo ikona; idhulli është ai që vendos ndeshjen”, thotë Leonardo, një reflektim mbi nevojën e ringjalljes së kulturës “milanizëm” brenda klubit dhe komunitetit të tij.
Për më tepër, ai e thekson rolin e Paolo Maldinit si një ikonë të vërtetë të skuadrës. “Ishte një drejtues që fitoi një kampionat dhe arriti në gjysmëfinale të Champions-it”, zbulon ai. Largimi i Maldinit ka lënë pas një boshllëk emocional në zemrën e klubit, dhe shumë tifozë ndihen të/vretur nga ky ndryshim i papritur. Leonardo beson se kjo humbje i ka kushtuar Milanit një pjesë të madhe të pasionit dhe identitetit, duke theksuar se sot është e qartë për të gjithë: “Milani është bosh, pa shpirt”.
Një reflektim mjaft i thellë mbi kushte të tilla është se puna e Maldinit si drejtor është e pakrahasueshme. “Do të duhej më shumë ‘milanizëm’ brenda dhe jashtë dhomës së zhveshjes”, sugjeron Leonardo, duke e bërë të qartë se klubi duhet të rikthehet në rrugën e tij tradicionale. Ky kombinim i pasionit dhe strategjisë është resetimi që i nevojitet Milanit, për të rikuperuar vendin e tij në zyrat e futbollit europian.
Është e qartë se ky lloj reflektimi është thelbësor për Milanin, i cili duhet të mësojë nga gabimet e kaluara. Leonardo përfundon me një mesazh të fortë optimist: “Besoj se në klub e kanë kuptuar se gabuan me largimin e Maldinit.” Kjo në vetvete shpreh një shpresë për një të ardhme më të mirë në San Siro, duke përfshirë një rikthim të ideve dhe frymës që e bëjnë Milanin një nga skuadrat më të njohura dhe të dashura në botë.