Transferimet me parametër zero, të cilat tradicionalisht kanë qenë një pasion dhe strategji e Beppe Marottës, janë duke u bërë një burim shqetësimi për klubin zikaltër.
“Parametrat zero” kanë qenë gjithmonë një pasion i madh në futboll. Marrëveshjet me kosto zero, lojtarët pothuajse të garantuar për sukses, janë konsideruar gjithmonë si një markë identiteti e Beppe Marotta, sot president i Interit, por edhe më parë, mjafton të kujtojmë supergoditjen “Pogba” apo “Pirlo” te Juventusi. Ai ka ditur t’i shfrytëzojë këto mundësi, duke siguruar goditje të mëdha. Në të vërtetë, transferimet me parametër zero kanë qenë një mënyrë shumë “e lehtë” për të menaxhuar kohët e fundit klubin zikaltër.
Në shumë raste, edhe Piero Ausilio e Dario Baccin kanë ndjekur këtë rrugë, si pjesë e drejtimit zikaltër që ka vepruar në harmoni të plotë. Ka qenë një mënyrë për ta kthyer nevojën në virtyt. Faza e fundit e epokës “Suning”, në emër të kursimeve dhe vetë-menaxhimit, e ka bërë shpesh të pashmangshëm afrimin e lojtarëve të rëndësishëm, pa shpenzime kartoni.
Por jo të gjitha “petullat dalin me vrimë”. Edhe vera e fundit, e karakterizuar nga kalimi i pronësisë zikaltër, por me menaxhimin e Oaktree ende jo të plotë, nisi me dy transferime me parametër zero. Të dyja të mbyllura përpara ndryshimit të pronësisë, sepse në këto raste duhet vepruar shumë kohë paraprakisht. Bëhet fjalë për Mehdi Taremi dhe Piotr Zielinski. Të dy, ndonëse për arsye të ndryshme, kanë përfunduar me etiketën jo fort të dëshiruar “flop”.
Iraniani, që në javët e fundit ka dhënë ndjesinë e një rënieje shqetësuese, ka shënuar vetëm 3 gola në të gjitha kompeticionet. Arnautovic, për të cilin Interi mendoi shitjen si në verë, ashtu edhe në janar, ka shënuar më shumë se dyfishin. Përveç golave, janë pikërisht sinjalet që jep Taremi, i përshkruar nga të gjithë si një djalë shumë i mirë, ndoshta paksa i turpshëm, ato që ngrenë shumë dyshime. Edhe ndaj Milanit, në humbjen 3-0, përveç një devijimi të bukur, iraniani u shfaq pak kërcënues dhe pothuajse nuk bëri asgjë për t’u theksuar.
As ish-lojtari i Napolit nuk ka shkuar shumë më mirë, megjithatë në rastin e tij peshon lëndimi që e ka mbajtur jashtë nga fillimi i marsit dhe nga i cili pritet të kthehet së shpejti. Edhe para dëmtimit, Zielinski nuk kishte arritur vërtet të krijonte dyshime në mendjen e Inzaghit në lidhje me alternativën ndaj Mkhitaryan. Nga 33 paraqitje sezonale, 10 më pak se Frattesi, ai ka nisur nga minuta e parë vetëm 14 herë. Një “fotografi” mjaft e qartë.
Ky dështim i dyfishtë, gjë që ndodh, ka edhe pasoja të rëndësishme: të dy kanë kontrata afatgjata (jo shumë të rënda, por as të lehta: 3 milionë + bonuse për Taremi, rreth 4.5 milionë për Zielinski). Mehdi deri në 2026, Piotr deri më 2028. Për të ndryshuar “fytyrë”, Interi duhet të shesë.
Dhe kur bëhet fjalë për lojtarë të marrë me parametër zero, vlera e tyre nuk rritet domosdoshmërisht me kalimin e kohës. Kjo është një çështje shumë e rëndësishme për Oaktree, e cila edhe pa revolucione të mëdha, ka dhënë udhëzime të qarta për merkaton e ardhshme. Një skenar që komplikon më tej mundësitë e Interit për të reflektuar dhe për të krijuar një skuadër konkurruese.
Prandaj, deri më tani, Interi nuk ka mbyllur asnjë goditje me parametër zero. Marotta po monitoron një mundësi të mundshme si Jonathan David, por asgjë më shumë. Kjo nuk është vetëm një çështje e transferimeve, por një sfidë më e gjerë që lidhet me strategjitë e klubit në të ardhmen dhe mënyrën se si do të përballet me situata të tilla në vitet në vazhdim. Duke pasur parasysh sëmundjen e krizave financiare në futbollin modern, përshtatja dhe inovacioni do të jenë thelbësore për Interin në këto kushte të sfidash përballë.