Tri humbje radhazi dhe asnjë gol i shënuar. Kjo është pasqyra e momentit aktual të Interit. Një periudhë e vështirë jo vetëm në aspektin fizik e teknik, por edhe në qëndrueshmërinë mendore të grupit zikaltër në prag të një fund-sezoni shumë të tensionuar dhe kritik.
Duke parë shifrat, një krizë e tillë në “Pinetina” nuk shihej që nga shkurti i vitit 2012. Me sfidën e dyfishtë gjysmëfinale ndaj Barcelonës në Champions, që po afron, kjo statistikë i shqetëson shumë tifozët zikaltër, të cilët shpesh kanë parë skuadrën të kalojë periudha të vështira, por kurrë në këtë nivel drame.
Përballë një Rome të organizuar mirë, skuadra e Inzaghit gaboi në të gjitha repartet. Loja e ngadaltë, e mungesës së ideve, i la të pasigurt tifozët, pasi e gjithë struktura e ekipit dukej se nuk ishte në sinkronizim. Dështimet taktike të Ranierit, që aplikoi një formacion 3-5-2 me Soulé si anësor të djathtë, tregonin se Interi është përballur me çështje që do të duhej të ishin lehtësisht të zgjidhshme, por që rezultuan të jenë shumë më komplekse.
Me energji të ulëta, pa ide të qarta në mesfushë dhe pa shtytje nga krahët, Interi mbajti topin me ndërprerje, duke vepruar mbase mjaft naivisht. Gjatë pjesës më të madhe të ndeshjes, skuadra lëvizi në një ritëm të ngadaltë, duke u përpjekur të ndryshonte rrjedhën e lojës vetëm në fund, kur natyrisht që ishte shumë vonë.
Pa agresivitet të dukshëm në topat e dytë, pa shpërthime që do të ndihmonin në ndryshimin e ritmit dhe pa qartësi në kombinime, forca shtytëse e zikaltërve rezultoi e çrregullt. Pasiguria e qartë krijoi një stagnim në zhvillimin e lojës dhe pengoi çdo mundësi për të thyer mbrojtjen e mirëorganizuar të Romës që gjithashtu do të ishte një shqetësim në perspektivën e ndeshjeve të ardhshme në Champions.
Ky problem pasqyron vështirësitë që Interi i ka shfaqur në javët e fundit dhe ngre shumë pikëpyetje mbi formën e disa lojtarëve. Mungesa e Bastonit, për shembull, ndjehet shumë në mbrojtje, duke sjellë në pah se sa thelbësor është ai për stabilitetin e ekipit. Carlos Augusto, i përshtatur si mbrojtës i brendshëm, ka bërë ç’të mundet, por pa mbështetje të duhur nga krahu dhe mesfusha, është e vështirë të qëndrohet në nivelin e kërkuar.
E njëjta gjë vlen edhe për qendrën e mesfushës, ku Barella dhe Calhanoglu ishin të lodhur dhe nuk arritën të rikuperonin topa shpejt, duke humbur rendimentin në organizimin e lojës. Frattesi gjithashtu zhgënjeu, duke mos arritur të zëvendësojë si duhet Mkhitaryan, duke u dukur i paaftë në sfidat e drejtpërdrejta me Kone, i cili ishte në formë të shkëlqyer.
Të gjitha këto problematika krijojnë një atmosferë tensioni që kërcënon të dëmtojë sezonin e Interit. Sa i përket krahëve, Dimarco dhe Dumfries, pavarësisht rikthimit të fundit nga dëmtimi, nuk ishin mjaftueshëm të paparashikueshëm apo vendimtarë në duelet një kundër një. Kjo ia komplikoi edhe më shumë punët Lautaros, i cili u duk i lodhur dhe shpesh i detyruar të luante shumë larg portës, duke e bërë vështirë për të kontribuar në sulm.
Pa Thuram për të hapur hapësira dhe sulmuar thellësinë, “Toro” ka shumë të vështirë të depërtojë në qendër i vetëm dhe të gjejë një partner efikas mes bashkëlojtarëve të sulmit. Ky mbipopullim i zonës së kundërshtarit evidenton se pavarësisht se ekipi po ushtrohet, manovrimi ndonjëherë bëhet i parashikueshëm dhe të pavlefshëm në momentet më të rëndësishme.
Të gjitha këto probleme duhet të zgjidhen shpejt, për të mos e përfunduar sezonin në mënyrën më të keqe që do të ishte një zhgënjim i papritur pas ëndrrës për tripletën. Pas eliminimit në Kupën e Italisë nga Milani dhe humbjeve ndaj Bologna e Romës, Interi tani është tri pikë prapa Napolit në kampionat, kur kanë mbetur edhe katër ndeshje.
Për të mos e mbyllur sezonin duarbosh, duhet patjetër ringritja dhe një performancë e shkëlqyer kundër Barcelonës. Nëse jo, një vit që premtoi shumë mund të përfundojë për Inzaghin me vetëm hije zhgënjimi në duar, duke lënë tifozët të pyesin se çfarë është bërë nga potenciali i kësaj skuadre të madhe.