Sebastian Frey, ish-portieri i njohur dhe shoku i ngushtë i Adriano, ka ndarë kujtime të thella dhe emocionale për legjendën e futbollit gjatë një interviste të fundit me “Cronache di Spogliatoio”.
Frey vuri në dukje se për dy vite, Adriano ishte në kulmin e tij, duke u shpallur si lojtari më i mirë në botë. “Ai ishte thjesht i jashtëzakonshëm; një forcë e natyrës në fushën e lojës,” tha Frey. Adriano, i cili aktivizohej në skuadrën e Parmës në atë kohë, ishte i njohur për aftësitë e tij të jashtzakonshme teknike dhe një fizik që i jepte avantazh të dukshëm ndaj mbrojtësve. Ai mbante mbi shpinë Interin me paraqitje mbresëlënëse, duke kontribuar me gola vendimtare në moshën vetëm 20-vjeçare.
Frey theksoi se gjithë ky sukses dhe shkëlqim në karrierë ishin të ndërlidhura ngushtësisht me marrëdhënien e ngushtë që kishte Adriano me babain e tij. “Kur ishim te Parma, Adriano jetonte me babain e tij. Ai ishte pikë referimi e tij, mik i ngushtë dhe mbështetje, gjithmonë pranë tij në momentet e nevojshme,” shtoi ai.
Megjithatë, vdekja e babait të Adriano ishte një goditje e madhe për të. Frey shpjegoi se si humbja e kësaj figure kyçe ia prishi ekuilibrin, duke e nxjerrë nga rruga e tij të suksesshme. “Ai ishte një djalë shumë i ndjeshëm. Pas humbjes, ai ndjeu se nuk kishte më atë lidhje mbështetjeje,” tha ai.
Kjo humbje shënoi fillimin e një rënjeje të thellë për Adriano. Pas kësaj ngjarjeje tragjike, ai ballafaqohet me një përvojë të vështirë që do ta ndihmojë atë të kuptojë se jeta dhe futbolli mund të jenë të pasigurt. Vitet e mëvonshme do të sjellin sfida të ndryshme për të, duke përfshirë vështirësi me besimin dhe qëndrueshmërinë.
Ajo që është e dukshme në narrativën e tij është se futbolli dhe jeta janë të ndërlidhura më shumë se sa që mendojmë. Adriano përfaqëson një histori të shpresës dhe humbjes, një tregim që shumica e sportistëve e dinë mirë. Një nga vlerat më të rëndësishme në jetën e tij ishte familja dhe humbja e këtij mbështetjeje e detyroi atë të përballet me demonët e tij.
Frey gjithashtu nënvizon se talenti i Adriano ishte i paçmuar dhe se ai ishte një nga ato talente të natyrshme që lindin një herë në një brez. Ishte ai që kaloi nga fëmijëria në sukses të madh, por gjithashtu së bashku me një ngarkesë emocionale që nuk ishte gjithmonë e lehtë të menaxhohej.
Fryti i fundit i Frey ishte përpjekja për të kujtuar se si futbolli nuk është vetëm një sport, por një mënyrë jetese që ndikon në psikologjinë e individëve. “Adriano ishte një shpirt i lirë, por ndonjëherë jeta i dha dhimbje që e penguan të fluturojë siç dinte. Kjo është ajo që e bën aventurën e tij dhe më shumë se një histori suksesi, një histori që na kujton se si mund të dyshojmë dhe t’i kthehemi vështirësive,” përfundoi ai.