Nga Ivan Zazzaroni
Një mik nga Bergamo, sipërmarrës i ndritur, që i ka mbijetuar gjithçkaje, bleu dy bileta për finalen e Champions-it duke paguar 13 mijë euro secilën. Mbrëmjen tjetër, gjatë një darke, më lutej, me shaka, që t’i gjeja dikë për t’ia shitur. Pasi e “fyeva” me dashuri, refuzova ftesën, i bindur se i biri nuk do të hiqte dorë kurrë nga ky udhëtim drejt Mynihut.
Anglezët kanë shpikur një akronim: FOMO, që do të thotë “Fear Of Missing Out”, ose, e përkthyer (në shqip) “frika e të mbeturit jashtë”. Një gjendje psikologjike, më është shpjeguar, ku ndien ankth dhe frikë se po humbet ose nuk po merr pjesë në një përvojë të bukur, që përfshin miqtë ose të njohurit. Në botën e futbollit, ky fenomen është bërë gjithnjë e më i dukshëm, veçanërisht në episodet e rëndësishme si finalet e Champions-it.
Tani, më mirë të “vdes nga FOMO” sesa të shpenzoj gjithë ato para për të parë një finale, cilado qoftë ajo (e pranoj që, si gazetar, e jetoj këtë gjë në një pozitë të privilegjuar). Theksoj gjithsesi se kush mundet të bëjë “çmenduri imorale”, ka të sillet si të dojë. Fundja, janë paratë e tij, dhe secili ka të drejtën e tij personale për të shpenzuar, derisa të mos përfshihet në aktivitetet që dëmtojnë integritetin e lojës.
Por ja ku dua të dal: ta lëmë mënjanë “FOMO”, sepse jam i bindur se mijëra tifozë interistë po e jetojnë këtë finale sikur të ishte e fundit. Dhe në njëfarë mënyre, ashtu është. Ndoshta është finalja e fundit e ciklit “Inzaghi”, e fundit për disa lojtarë mbi 35 vjeç, por gjithashtu një moment vendimtar për të arritur një sukses të madh, një shans për të bërë të paharrueshme një sezon ku Interi ka qenë protagonist, por i mungon ende “qershia mbi tortë”.
Interi, që e meritonte ta ngrinte këtë trofe në finalen e Stambollit, është padyshim në gjendje ta mposhtë PSG-në e “Lucho”. Prania e Lautaro dhe Thuram është vendimtare, edhe pse skuadra pariziene është më e ekuilibruar dhe më pak “dorëlëshuar” se Barcelona e Flick. Kjo përplasje mes dy stilëve të ndryshëm dhe shpesh rivalizues, do të jetë një test i vërtetë për Interin.
Nëse do të arrinte ta kthente këtë trofe në Milano 15 vite pas Mourinhos, trajneri Inzaghi do të realizonte një arritje historike, dhe një fitore në këtë kontekst do të kishte edhe një nuancë “etike”. Në fund të fundit, ai do të mundte një kundërshtar që gjatë viteve të fundit ka shkelur pothuajse çdo rregull të “Fair Play Financiar”, shpesh në mënyrë të drejtpërdrejtë. Ky fenomen na bën të pyesim: çfarë kuptimi ka “fair play” nëse me para të shumta mund të blihen lojtarë pa asnjë kufizim?
Duhet thënë që gjatë menaxhimit të Luis Enrique, gjërat kanë ndryshuar pak te parizienët, aq sa në merkaton e fundit klubi harxhoi “vetëm” 240 milionë euro, 72 prej të cilëve në janar për Kvaratskhelia. Ndoshta, kjo është një dëshmi se paraja mund të të bëjë të jesh i fortë, por çfarë ndodh kur ajo humb pasigurinë dhe motivimin? Astronomike, janë shpenzimet, por a përkthehen ato në sukses të vërtetë në fushën e lojës?
Të gjitha pasuritë, emocionet dhe format e pafundme të futbollit janë përmbledhur në këtë mbrëmje. Miku im nga Bergamo i uroj ta shijojë plotësisht “frutin” e të gjitha atyre parave të shpenzuara për dy bileta në “Allianz Arena”. Ky moment historik është një mundësi për të gjithë tifozët të bashkohen dhe të përjetojnë emocione të papërshkrueshme. Forca Inter, shpërbleje atë dhe gjithë tifozët zikaltër! Në fund, futbolli është gjithmonë për të mbajtur gjallë shpresat dhe pasionin e gjithë atyre që e duan këtë sport.