Rozana dhe Gjesti po diskutojnë rëndësinë e Eglit në dinamikën e shtëpisë, teksa ndodhen në oborrin e saj.
Gjatë bisedës, Gjesti u shpreh se numri i të pranishmëve është i vogël dhe kjo bëri që gara të duket e shpejtë dhe e mundshme për t’u përfunduar. Ai ndjeu nevojën për të theksuar se sjellja e Eglit mund të ndryshonte të gjithë atmosferën. Ndërsa Rozana dëgjonte me kujdes, pyetja e saj për Eglin shndërrohet në një moment të rëndësishëm.
“A ka mundësi të sjellin Eglin sot?” e pyeti ajo, duke nxitur Gjestin t’i shprehte gjithçka që ndiente. Gjesti, në përgjigjen e tij me një ton të qartë, tha: “S’e di.” Megjithatë, theksi i tij u vendos mbi faktin se ajo do të ndikonte thellësisht në sfidat e tyre aktuale.
“Jo, nëse e sjellin, e prish, menjëherë. S’ma ndien, le të ulet çmimi e krejt. Jo, s’më intereson kjo punë,” tha Gjesti, duke treguar se rrethimi i Eglit ka një ndikim të fuqishëm mbi të. Kjo tregoi se niveli i ndjenjave të tij ishte i lartë, duke reflektuar një lidhje të ngushtë mes tij dhe Eglit.
Rozana, duke e vërejtur këtë ndjenjë, i bëri një pyetje tjetër thelbësore: “E prish ë? Ç’ka bën?” Gjesti, pa hezitim, e shprehu bindjen e tij: “Menjëherë e prish, i flas, muhabet, llaf sa të mundem.” Kjo tregoi se për të, Egli është më shumë se një thjeshtë një bashkëpunëtor; ai ka një rëndësi emocionale të madhe për të.
“Të ka marrë malli?” e pyeti Rozana, dhe përgjigjja e Gjestit ishte e sinqertë: “Po, qysh jo.” Kjo e trajtoi situatën me një nuancë njerëzore, duke e bërë Gjestin të duket më i hapur për ndjenjat e tij. Në një botë ku mardhëniet shpeshherë janë të komplikuara, ai tregoi një pjesë të vetes shumë të sinqertë.
Biseda vazhdoi dhe Rozana e inkurajoi atë të shprehte mendimet e tij më tej. “A e mendon Eglin?” ishte pyetje që çoi në një reflektim të thellë për Gjestin. “Po, e mendoj,” pranoi ai, duke theksuar rëndësinë që ajo ka për të.
