Julio González është një emër që thyen barrierat e fatit tragjik dhe rikuperimit të jashtëzakonshëm. Ai është një futbollist nga Paraguaji, i cili pas një aksidenti të tmerrshëm, ka ndërtuar një jetë të re që frymëzon të tjerët. Një histori e mbushur me sfida, por edhe me triumfe, e cila tregon se si një pasion i pavdekshëm për futbollin mund të tejkalojë çdo pengesë.
Rritja e tij në mesin e fushave të futbollit ishte një dëshirë që ishte kultivuar qysh në fëmijëri. Ai erdhi nga një familje që adhuronte sportin dhe, duke e përjetuar pasionin e tij përmes babait, ai e realizoi ëndrrën e tij për të bërë karrierë si profesionist. Me mbështetje të fortë nga vëllezërit e tij, ai arriti të kalojë pengesat e para dhe të bëhet pjesë e një ekipi profesionist.
Përmes një transferimi në Itali në moshën 19-vjeçare, Julio u ballafaqua me një mjedis të ri dhe sfida të reja. Ai arriti të përshtatet shpejt me stilin e lojës në Serie B, ku me ekipin e Vicenzës tregoi talentin e tij. Pjesëmarrja e tij në përfaqësuesen olimpike, ku fitoi medaljen e vetme për Paraguain në një përballje epike kundër Italisë, e cementoi reputacionin e tij si një yll në mbirë.
Por, jeta e tij mori një kthesë fatale në fund të vitit 2005. Një aksident tragjik rrugor i kushtoi atij një krah, dhe bashkë me të, ëndrrën për të luajtur futboll profesional. “Dita e aksidentit ishte më tmerrshmja e jetës sime”, thotë ai sot, duke theksuar se dhimbja më e madhe ishte ndalimi i pasionit të tij të dashur.
Pas aksidentit, Julio përjetoi një periudhë të gjatë rikuperimi. Ai u mundua të kthehej në fushë, luajti për pak kohë në Paraguai, por pengesat fizike dhe problemet e tjera shëndetësore e detyruan të tërhiqej përfundimisht nga futbolli. Kjo ishte një humbje e madhe për të dhe për ata që e donin, por ai nuk e shqiptoi fjalën “dorëzim”.
Julio e shfrytëzoi kështu përvojën e tij për të ndikur tek të rinjtë. Ai hapi një shkollë futbolli, duke ofruar mundësi për fëmijët jetimë. Historia e tij vazhdoi të shkruhet kur ai përqafoi një nga fëmijët e tij të trajnuar, Moises, i cili sot drejton akademinë dhe mban vazhdimësinë e ëndrrës së tij. Kjo ishte për Julion dhurata më e madhe që jeta mund t’i ofronte.
Muajin e kaluar, ai u kthye në Vicenza, një qytet që e ka pritur me dashuri. Aty do të angazhohet përsëri me të rinjtë dhe do t’u tregojë atyre se si çdo vështirësi është një mundësi për të mësuar e rritur. “Nuk jam këtu që dikush të dorëzohet, jam këtu për ta frymëzuar çdo fëmijë që merret me futboll, duke i mësuar se çdo pengesë është një mësim, jo një fund”, shprehet ai me pasion dhe angazhim.
Julio González është një shembull i fortë për shumë njerëz, i cili tregon sesi njohja e vështirësive dhe besimi në vetvete mund të krijojnë mundësi të reja. Historia e tij na kujton se asnjëherë nuk është vonë për të rifilluar dhe për të ndjekur pasionet tona, pavarësisht pengesave që na dalin përpara. Çfarë mendoni për transformimin e tij? Shprehni mendimin tuaj dhe bëhuni pjesë e diskutimit! Komento edhe ti në Facebook – bashkohu diskutimit!