Tri humbje radhazi dhe asnjë gol i shënuar. Kjo është pasqyra e momentit aktual të Interit. Një periudhë e vështirë jo vetëm në aspektin fizik e teknik, por edhe në qëndrueshmërinë mendore të grupit zikaltër në prag të një fund-sezoni shumë të tensionuar.
Duke parë shifrat, një krizë e tillë në “Pinetina” nuk shihej që nga shkurti i vitit 2012. Me sfidën e dyfishtë gjysmëfinale ndaj Barcelonës në Champions, që po afron, kjo statistikë i shqetëson shumë tifozët zikaltër. Dështimet e fundit për të shënuar gol tregojnë një atmosferë të zymtë në ekip, e cila mund të ndikojë rëndë në vetëbesimin e lojtarëve për sfidat e ardhshme.
Përballë një Rome të organizuar mirë, skuadra e Inzaghit gaboi në të gjitha repartet. Loja ishte e ngadaltë, zikaltrit ranë pre e lëvizjeve taktike të Ranierit (3-5-2 me Soulé si anësor i djathtë) dhe shfaqën çarje të rrezikshme si në fazën mbrojtëse, ashtu edhe në atë sulmuese. Kjo ka çuar në një rënie të ndjeshme të cilësisë së lojës, e cila më parë ishte shenjë e rendimentit të lartë të ekipit.
Me energji të ulëta, pa ide të qarta në mesfushë dhe pa shtytje nga krahët, Interi mbajti topin me ndërprerje, por për pjesën më të madhe të ndeshjes lëvizi në një ritëm të ngadaltë. Kjo mungesë ritmi i ka vënë zikaltrit në pozita të pafavorshme, duke i bërë ata më të lehtë për t’u mbrojtur nga kundërshtarët. Nga ana tjetër, skuadra e Romës ka shfrytëzuar çdo mundësi për të kapur ritmin e lojës dhe për të kontrolluar zhvillimin e saj.
Pa agresivitet në topat e dytë, pa shpërthime dhe ndryshim ritmi, pa qartësi dhe cilësi në kombinime, forca shtytëse e zikaltërve rezultoi e çrregullt. Dobësitë në mesfushë kanë bërë që Interi të ketë vështirësi në krijimin e mundësive dhe në qarkullimin e topit. Lojtarët si Barella dhe Calhanoglu, të cilët më parë ishin faktorë kyç, tani duket se janë në një formë të lodhshme, duke i lënë skuadrën në një pozitë delikate.
Kjo krizë është acaruese për tifozët, duke qenë se sezoni ishte pritur me shumë pritshmëri. Dështimi për të shënuar e bën situatën edhe më të rëndë, duke rritur frikën se titulli mund të shpërdorohet. Çështjet taktike dhe strategjikët e Inzaghit janë vënë në dyshim, sidomos pas mungesës së Bastonit. Zëvendësimi i tij nga Carlos Augusto nuk ka qenë i mjaftueshëm për të mbajtur fortësinë e prapavijës, duke e detyruar ekipin të përballojë presionin e kundërshtarëve.
Sa iu përket krahëve, Dimarco dhe Dumfries, i sapokthyer nga dëmtimi, nuk ishin mjaftueshëm të paparashikueshëm apo vendimtarë. Kjo ka ndikuar negativisht në performancën e Lautaros, i cili ishte shpesh i detyruar të luante shumë larg portës për të kontribuar në krijimin e mundësive. Pa Thuram për të hapur hapësira, sulmi i Interit ka dështuar të jetë i rrezikshëm, duke e bërë skuadrën më të lehtë për t’u mbrojtur.
Një element tjetër i rëndësishëm është se të gjitha këto probleme duhet të zgjidhen shpejt. Interi është tani tre pikë prapa Napolit në kampionat, dhe për të mos e përfunduar sezonin në mënyrën më të keqe, ringritja është e domosdoshme. Një humbje tjetër do të bënte të pamundur një rikthim në formë para përballjes me Barcelonën.
Për më tepër, emocionet janë të larta dhe shpresat për triumf janë të pranishme në zemrat e tifozëve, por realiteti është i pashmangshëm: një vit që premtoi shumë mund të përfundojë me hije zhgënjimi në duar të Inzaghit. E ardhmja e trajnerit tani është në rrethana të paqarta, dhe suksesi në Champions do të jetë vendimtar për karrierën e tij në Inter.
Më në fund, tifozët duhet të mbajnë frymën e shpresës që ekipi do të ringrihet dhe do të përmirësohet. Interi duhet të shndërrohet përpara se të jetë shumë vonë, dhe të kthehet në atë ekip dominuese që një herë ishte. Kjo është një sfidë e madhe, por vetëm me përkushtim dhe puna e palodhur, ata mund ta gjejnë rrugën e duhur sërish.