Brenda një jave ka ndryshuar gjithçka. Interi kaloi nga entuziazmi për eliminimin e Bayernit dhe arritjen në gjysmëfinale të Champions-it, me ëndrrën e tripletës sezonale më të gjallë se kurrë, te goditja e rëndë ndaj Milanit, që e eliminoi nga Kupa e Italisë. Humbja ndaj Bologna ka vënë gjithçka në dyshim edhe sa i takon titullit në Serie A, sepse u barazua me pikë me Napolin.
Tani, makthi është mos vallë sezoni përfundon pa asnjë trofe. Le të jemi të qartë: rreziku ka ekzistuar gjithmonë. Dhe që në fillim të gjithë, pa hezitim, e kanë pranuar këtë. Aq sa sot, pavarësisht gjithçkaje, nuk ka pendesa.
Por realiteti tregon se ato dy rrëzime brenda vetëm 4 ditëve (diçka që nuk ndodhte prej më shumë se 2 vitesh) kanë hequr disa siguri. Vëmendje: do të ishte e padrejtë të mos njihet vlera e rrugëtimit të deritanishëm të Lautaros dhe shokëve të tij. Por, përfundimi i sezonit me “zero tituj” do të ishte gjithsesi një “kafshatë” shumë e hidhur.
Interi, mosha mesatare nuk ndihmon
Skuadra e Inzaghit vazhdon të ketë të gjitha mjetet për ta fituar titullin dhe për t’i shkuar deri në fund Champions-it. Megjithatë, zhvillimet e javëve të fundit dhe veçanërisht rezultatet e fundit kanë ngjallur dyshime se, ndoshta, pritshmëritë kanë qenë më të larta sesa potenciali real i skuadrës zikaltër.
Askush nuk mund të vërë në dyshim cilësinë e grupit në dispozicion të Inzaghit, por mosha nuk është një detaj pa rëndësi. Kur një skuadër me nivel të lartë, por ndoshta paksa e “vjetër”, i nënshtrohet një kalendari pa “frymëmarrje”, siç ka ndodhur këto muaj, vjen momenti kur duhet paguar fatura.
Është e vështirë t’iu kërkosh lojtarëve mbi 30 vjeç që të japin maksimumin çdo 3-4 ditë. Karburanti në një pikë mbaron, niveli i paraqitjes bie, edhe brenda 90 minutave, dhe rritet rreziku i dëmtimeve. Mungesat e lojtarëve kyç, si Dumfries dhe Zielinski, janë ndjerë thellë për Interin, duke e dobësuar më tej skuadrën në çastet vendimtare.
Interi, shumë dëmtime në momentet kyçe
Edhe nga ky këndvështrim, nuk ka qenë një sezon i lehtë për Interin. Problemet fizike kanë qenë shumë më tepër sesa sezonin e kaluar dhe shpesh janë përqendruar në një repart të caktuar, duke i detyruar lojtarët e “shëndoshë” të japin më shumë se zakonisht. Inzaghi, faktikisht, nuk e ka pasur kurrë grupin e plotë.
Arnautovic ka shpërthyer në disa ndeshje, por sulmi pa tandemet e Lautaro-Thuram është dobësuar ndjeshëm. Si rezultat, Interi ka pasur vështirësi në krijimin e mundësive për shënim. Zëvendësuesit, si Asllani dhe Frattesi, janë treguar të pamjaftueshëm për të përmbushur standardet e larta të ekipit.
Inzaghi paguan zgjedhjet e klubit
Megjithatë, siç mendojnë shumë, tekniku nga Piacenza duhet të kishte mjaftueshëm burime për të përballuar çdo mungesë. Por realiteti tregon të kundërtën: mjaft nga zëvendësuesit janë shumë larg nivelit të titullarëve. Dhe kur është radha e tyre, Interi nuk mund të konsiderohet më si një “makineri”.
Është e sigurt që do ndërhyhet në verë, por ndoshta mund të ishte bërë diçka që në janar, duke i dhënë Inzaghit të paktën një përforcim në sulm. Një emër ishte gati: Marcos Asensio, që më pas përfundoi në huazim nga PSG tek Aston Villa. Pronësia e re (Oaktree) nuk e dha dritën jeshile për një afrimi të ri, pa pasur largim së pari. Dhe në sulm, askush nuk pranoi t’i bënte gati valixhet.
Në përfundim, Interi përballet me një situatë delikate. Pavarësisht dëshirës për të fituar trofe, presionet po rriten. Lojtarët duhet të mbajnë qetësi dhe të përqendrohen në objektivat e sezonit, sidomos në Serie A dhe Champions, ndërsa tifozët shpresojnë që skuadra do të kthehet në formën e saj më të mirë. Vetëm koha do të tregojë nëse Interi do të arrijë të zhbllokojë këtë krizë dhe të shënojë suksesin e dëshiruar.