Nëse, siç tha Giorgio Furlani para ndeshjes me Monzën, “sezoni i ardhshëm nuk mund të jetë si ky”, përkthimi është i qartë: duhet të shmangen përsëritjet e të njëjtave gabime. Dhe gabime ka pasur, padyshim më shumë seç duhet, çka do të ishte e kufizuar ta lidhje vetëm me periudhën e vjeshtës së vonë, kur situata po merrte kthesë të keqe. Jo, gabimet nisën që verën e kaluar, në javët kur Milani po kërkonte pasuesin e Piolit.
Ka një prirje të përsëritur për vonesë në vendimmarrje nga ana e klubit kuqezi. Ky është dhe mbetet një “Djall” i ngadaltë në formësimin e ideve të sektorit sportiv, ndoshta për shkak të mosmarrëveshjeve të brendshme, ose sepse zinxhiri vendimmarrës përfshin shumë hapa, deri në miratimin final nga “RedBird”.
Një ngadalësi që është parë, për shembull, edhe në çështjen “Tare”, i vetmi kandidat i lirë dhe që mund ta kishte nisur punën shumë më herët se fundi i majit. E njëjta gjë ka ndodhur me disa blerje lojtarësh, të cilët kanë përfunduar diku tjetër, sepse Milani nuk i mbylli dot në kohë si transferta. E njëjta skemë, së fundi, edhe me trajnerin.
Rrëmim në të kaluarën – Ta rikthesh kujtesën te vera e kaluar nuk është e vështirë. Pioli kishte arritur fundin e ciklit të tij, dhe kjo ishte mëse e ditur, pavarësisht deklaratave publike. E njëjta situatë sot me Conceiçãon. Kjo do të thotë se, duke qenë një ndarje e parashikuar, klubi mund dhe duhej ta kishte nisur punën me kohë.
Pas një parade emrash; nga Thiago Motta, Sarri, Conceiçao, Gallardo, Scaloni, me Conte që kurrë nuk ishte afër stolit kuqezi vërtet, Milani përfundoi te Lopetegui. Derisa ndodhi një tërheqje e papritur (edhe për shkak të revoltës së tifozëve) dhe më pas erdhi Fonseca. Sqarim: portugezi erdhi në mes të qershorit, me mjaft kohë për të ndërtuar sezonin, por kaosi që i parapriu ishte i konsiderueshëm.
Sot, situata është më keq – Një vit më vonë, situata është edhe më e ndërlikuar. Sepse atëherë drejtuesit ishin të njëjtët, këtë herë ende nuk ka drejtor sportiv zyrtar dhe për më tepër nuk do të ketë Europë sezonin tjetër. Kjo do të duhej të nënkuptonte qartësi që në fillim, por për momentin gjithçka është në pritje. Tifozët kërkojnë me ngulm Conte, i vetmi që shihet si në gjendje për ta rikonstruktuar Milanin nga rrënojat.
Në të vërtetë, ide ka. Finalja e Kupës së Italisë e ka nxjerrë në pah emrin e Italianos, që ndodhej prej kohësh në listën e kuqezinjve. Por sinjalet nga Bologna lënë të kuptohet që ai mund të qëndrojë. Kandidatë të tjerë? Allegri është emër që rikthehet shpesh në apel; e njeh ambientin kuqezi dhe është i mirë për rindërtim, por duket i destinuar për Napolin e De Laurentiis, çka do të çonte në largimin e Contes nga Napoli drejt Juventusit.
Në këtë efekt domino të pankinave, çka është gjithnjë e më e mundshme, Milani aktualisht nuk është pjesë. Klubi qëndron në pritje, duke parë kur dhe si mund të përfshihet, ndërsa tifozët, përtej ëndrrave me Conte, kërkojnë një trajner me personalitet të madh, që mund të sjellë kthesë të vërtetë.
Me të gjitha këto sfida para vetes, Milani ka nevojë për një strategji të qartë dhe një qasje të vendosur për të rikthyer lavdinë e dikurshme. Një menaxhim i ri dhe një ekip që kupton se çfarë do të thotë të luash për këtë klub janë thelbësore. Çdo vonesë tjetër do të jetë e kushtueshme dhe do të vazhdojë t’i kushtëzojë ëndrrat e tifozëve që shpresojnë në një të ardhme më të ndritshme.