Ndarja e Simone Inzaghit nga Interi është një mëngjes i trishtë dhe një kapitull i ri për klubin italian, pas një disfatë të rëndë në finale të Ligës së Kampionëve nga PSG.
Në editorialin e tij për numrin e sotëm të “Corriere dello Sport”, drejtori i gazetës Ivan Zazzaroni diskuton këtë ndarje. Ai thekson se, “Simone bëri mirë, nuk ekzistonin më kushtet për të vazhduar. Një ‘manita’ në fytyrë në përballjen e fundit, ishte diçka që askush nuk e mbijeton, as më i madhi prej të gjithëve, ‘portugezi i lavdishëm’ José Mourinho.”
Një disfatë e tillë, pesë gola në një finale, ka pasoja shkatërruese. Në futbollin profesionist, çdo humbje ka implikime të mëdha për reputacionin dhe karrierën e trajnerëve. Hidhërimi pas një humbjeje kaq të rëndë, shuar çdo iluzion dhe shpresë për një rikthim të shpejtë në majat e futbollit europian.
Inzaghi ishte i detyruar të punonte në kushte të vështira ekonomike. Gjatë katër viteve si trajner, ai e shfrytëzoi çdo mundësi për të ndihmuar klubin e tij, duke pasur trajnerë dhe eksponentë të rëndësishëm si Marotta dhe Ausilio që e mbështetën vazhdimisht. Megjithatë, pas disfatës në Mynih, pa dyshim që dyshimet janë bërë të pranishme.
Një e vërtetë e hidhur është se trajnerët elitarë nuk kanë luksin e humbjeve. Statusi i tyre kërkon rezultate, dhe çdo disfatë i shtyn ata drejt dorëheqjes. Çdo trajner i nivelit të lartë është si një CEO, i cili është gjithmonë nën presionin për të sjellë fitime dhe suksese.
Futbolli, veçanërisht në nivele të larta, është një industri e madhe, ku shifrat flasin. E gjithë kjo nuk është vetëm një lojë, por një biznes që përfshin miliarda euro. Këto shifra ndihmojnë në formësimin e destinacioneve dhe ndarjeve të mundshme për individë dhe klube.
Inzaghi është një trajner që ka përjetuar ulje dhe ngritje gjatë karrierës së tij. Ai ka përballuar presionin dhe përpjekjet për të stabilizuar skuadrën e Interit pas humbjeve, por me sa duket, Arsyetimi që ndihmoi në hyrjen e tij në skuadër, tani duket se është e pamundur për të vazhduar.
Në këtë kontekst, ndarja e tij nga Interi është një shembull i qartë se investimi ekonomik, në fund të fundit, flet për sukses. Skuadrat me buxhet më të lartë, si Chelsea, Manchester City dhe PSG, kanë ndërtuar nga hiçi ekipe të suksesshme dhe janë bërë marka globale brenda një kohe të shkurtër. Çdo investim në perspektivë është një strategji e qëllimtë për të arritur sukses consistent.
Prandaj, ky moment është një këmbanë alarmi për Interin. Të shpallësh se “ndërtesa” e çdo suksesi të ardhshëm duhet të jetë qëndrueshmëria është një iluzion. Nuk ka për të pasur sukses pa investime serioze dhe inteligjente. Ndarja e Inzaghit është një mundësi për klubin që të rishikojë strategjitë e tij dhe të mendosh për të ardhmen.