Viti 1985 shënon një moment kyç për futbollin italian, ku Roberto Baggio, atëherë vetëm 18 vjeç, shfaqet si një talent i jashtëzakonshëm me fanellën e Vicenza-s.
Pas një sezoni shkëlqyer, ai merr vëmendjen e klubeve më të mëdha, dhe Fiorentina vendos të investojë mbi 3 miliardë lireta për të siguruar shërbimet e tij. Ky është një shpenzim i jashtëzakonshëm për një djalë të ri, por cilësia e Baggios është e padiskutueshme.
Ndërsa pritej me krenari, fatkeqësia nuk vonon të ndodhë. Më 5 maj, gjatë një ndeshjeje me Rimini-n, Baggio pëson një dëmtim të rëndë në gjurin e tij të djathtë, që e lë atë jashtë fushës për një kohë të gjatë. Kjo ndodhi pikërisht kur ai sapo kishte filluar të ndiente peshën e përgjegjësisë si lojtar i Fiorentinës.
Pavarësisht se Fiorentina kishte mundësinë për të anulluar transferimin, klubi vendosi të presë për një lojtar që premtonte shumë. Baggio debuton me fanellën vjollcë më 21 shtator, por vetëm pas një jave, dëmtimi i tij rikthehet dhe ai ngelet jashtë lojës për një vit të plotë.
Kjo ka qenë një periudhë e gjatë pritjeje për Baggion, ku ai kalon muaj të tërë në rikuperim. Ai fillon të eksplorojë besimin budist, duke kërkuar ngushëllim në momentet më të errëta të jetës së tij. Ai përjeton sfida emocionale dhe fizike, por qëndron i vendosur dhe i fokusuar në rikthimin e tij në fushë.
Gjatë kësaj periudhe, Baggio, një njeri me moral të fortë, zgjedh të mos shkojë në bankë për të marrë pagat e tij. Në një podcast të fundit me Gianluca Gazzolin, ai tregon: “Kur u dëmtova, e vetmja gjë për të cilën mendoja ishte të kthehesha në lojë sa më shpejt të ishte e mundur.” Fjalët e tij tregojnë përkushtimin e tij të thellë për sportin që e do.
“Isha shumë mirënjohës Firences, qytetit dhe tifozëve të Fiorentinës,” thotë ai. “Kur e kuptova që ndihesha mirë, për mua nuk kishte rëndësi paratë. Gjithmonë kisha ëndrrën time për të luajtur futboll dhe për të qenë në formë.” Kjo tregon se pasioni dhe dashuria për futbollin nganjëherë tejkalojnë çdo pengesë materiale.
Pas një periudhe të gjatë, Fiorentina fillon të shqetësohet për statusin e parave të Baggios. “Më telefonoi sekretari dhe më tha se ku ishin çekët?” – përfundon ai me shaka. “Nuk kisha guximin të dërgoja paratë në bankë sepse ndihesha keq për situatën time.”
Ishte një moment reflektimi për të dhe për shumë sportistë që përballen me të njëjtat sfida. Baggio mund të ketë humbur shumë gjatë atyre muajve të vështirë, por ai fitoi diçka më të madhe: dashurinë dhe mbështetje nga tifozët, dhe mbi të gjitha, një thatësinë e fortë për të rikthyer atë pasion në fushë, çdo ditë më i fortë dhe më i vendosur se kurrë. Historia e tij mbetet një frymëzim për të gjithë ata që e duan sportin.