Çfarë ndodhi vërtetë kur trajneri i njohur rumun Mircea Lucescu bëri hapin në Interin e Milanos? 80 vjetori i tij na rikthen në kujtimet e një karriere të jashtëzakonshme, teksa ai rrëfen sfidat dhe mësimet e tij më të vlefshme.
Në prag të ditëlindjes së tij të 80-të, që e feston nesër, më 29 korrik, Mircea Lucescu ka dhënë një intervistë rrëfimtare për “Tuttosport”, ku shpalos momentet më të rëndësishme të karrierës së tij, duke risjellë në vëmendje rastet më sfiduese dhe fitoret e tij për shumë dekada. Interesi për jetën dhe karrierën e tij është më i madh se kurrë, dhe disa nga tregimet e tij janë të lidhura ngushtë me periudhën e tij te Interi.
Lucescu filloi karrierën e tij në Itali me Brescia, ku e konsideron atë si kujtimi më të bukur. “Brescia mbetet kujtimi më i bukur, – tha ai, duke folur për fillimet në Itali. – Te Pisa me Anconetanin nuk shkoi mirë, nuk mund të punonim bashkë. Ndërsa Corioni më dha kartë të bardhë. Luanim futboll modern dhe krijonim strategji nga prapavija, në një kohë kur kjo nuk kishte qenë e zakonshme në futbollin italian.”
Pas një ngritjeje të shpejtë në Serie A, sfidat u rritën. Ai shpjegon se skuadra e Brescias u dëmtua shumë nga arbitrimi dhe nga dëshpërimi i presidentit Corioni, i cili nuk e mori stadiumin që i ishte premtuar. “Juventusi ndërtoi stadiumin e vet mbi një ide që e kishte patur Corioni. Në Brescia i dhashë Andrea Pirlos debutimin në Serie A, kur ende nuk kishte mbushur 16 vjeç,” shtoi ai, duke kënaqur adhuruesit e tij me kujtime nga fillimet e një legjende.
Por, kur shkuan gjërat mbrapsht, Lucescu e dinte se duhej të vepronte me mençuri. Ai shpjegon se zgjodhi Brescia në Serie B përpara Portos në Kupën e Kampioneve: “Gabova pak me firmat, por fjalën e parë ia kisha dhënë Corionit. Pinto da Costa, presidenti legjendar i Portos, nuk ma ka falur kurrë për këtë”, përcjell Lucescu, duke bërë të qartë rëndësinë e besnikërisë.
Kur e mori drejtimin në Inter, sfidat ishin të mëdha, por ai kuptoi shpejt se koha nuk ishte në anën e tij. “Shkova në momentin e gabuar, por ishte faji im që pranova. Më kishin marrë si trajner të përkohshëm, ndërkohë që qarkullonte shumën se në fund të sezonit do të vinte Lippi. Kjo më krijoi probleme me lojtarët që kishin kontrata në skadencë,” shpjegon ai. Kjo situatë frustrimi dhe presioni, e bënë punën e tij akoma më komplekse.
Në dymbëdhjetë ndeshjet e para, Interi shënoi shumë gola e luajti futboll fantastik, por pësoi gola qesharakë. “Pas humbjes me Sampdorian vendosa të jap dorëheqjen për t’u treguar lojtarëve se duhej të merrnin përgjegjësinë për ato rezultate. Moratti ishte i jashtëzakonshëm dhe vazhdoi të ma paguante rrogën edhe pas dorëheqjes”, përfundon ai, duke pasuruar më shumë paraqitjen e tij si një trajner të vërtetë, me stil dhe integritet.
Kjo histori na kujton se çdo aventurë, pavarësisht se sa e rëndësishme mund të duket, ka brenda saj mësime dhe përvoja të çmuara. Ai tregon se sa e rëndësishme është besnikëria dhe përkushtimi, si dhe se çdo vendim i marrë sjell pasojat e veta. Rrugëtimi i tij mbetet një inspirim për trajnerë dhe lojtarë të rinj, duke iu përkushtuar përpjekjeve për të përmirësuar veten dhe ekipet e tyre.
Me çdo rrëfim, Lucescu ofron një pasqyrë të qartë të një jete të dedikuar sportit, duke lënë pas një trashëgimi të qëndresës dhe përkushtimit në çdo profesion. Çdo adhurues i futbollit ka diçka për të mësuar nga përvoja e tij, e cila e trasformoi atë në një figurë legjendare në historinë e futbollit italian.
Çfarë mendoni ju për rrëfimet e Mircea Lucescu? A mendoni se eksperiencat e tij do të jenë një burim inspirimi për trajnerët e rinj? Komento edhe ti në Facebook – bashkohu diskutimit!