Një mjek dëshmoi të martën në gjyqin e shtatë profesionistëve shëndetësorë, të akuzuar për neglizhencë në vdekjen e Diego Maradonës, një nga legjendat më të mëdha të futbollit në historinë e sportit. Dëshmia e Mario Alejandro Schiter, mjekut që e ka kuruar Maradonën për dy dekada, ka zbardhur përmasat e tragjedisë që e surroundonte jetën e futbollistit dhe ngre pyetje të rëndësishme mbi kujdesin shëndetësor në rastet e tillë. Sipas Schiter-it, Maradona kishte nevojë të ishte shtruar në një qendër rehabilitimi për të marrë kujdesin e duhur pas operacionit në kokë, që iu nënshtrua në vitin 2020, në vend se të rikthehej në shtëpi.
Maradona vdiq më 25 nëntor 2020, pas daljes nga spitali dhe kthimit në shtëpinë e tij në periferi të Buenos Airesit, ku ndihma mjekësore ishte minimale. Dëshmia e Schiter-it thekson se në atë moment të ndjeshëm, Maradona kishte nevojë për një ambient më të mbrojtur, pasi shëndeti i tij mendor ishte në gjendje të dobët të ndikuar nga varësia nga droga dhe shqetësime të tjera shëndetësore. “Duhej të shkonte në një klinikë rehabilitimi… në një vend më të mbrojtur për të,” përmendi ai në gjykatë.
Gjyqi i cili po zhvillohet për të hetuar rrethanat e vdekjes së Maradonës, ka nxjerrë në pah një numër profesionistësh shëndetësorë, përfshirë një neurokirurg, një psikiatër, një psikolog, mjekë dhe infermierë, të cilët akuzohen për mos ofrimin e kujdesit të duhur që potencialisht mund të kishte ndihmuar në shpëtimin e jetës së legjendës të futbollit. Akuzat thonë se ky mosdërgim i menjëhershëm në një qendër më profesionale për rehabilitim rezultoi në përkeqësimin e shëndetit të tij, çka në fund çoi në tragjedinë fatkeqe.
Pjesëmarrësit e gjyqit po ashtu përmendën mungesën e pajisjeve mjekësore të nevojshme në shtëpinë ku Maradona ishte dërguar, duke theksuar se një mjedis i tillë nuk ishte i përshtatshëm për menaxhimin e një pacienti me historinë e tij komplekse shëndetësore. Schiter, i cili kishte qenë prezent gjatë autopsisë së trupit të Maradonës, tha se provat sugjerojnë se “nuk iu ofrua kujdes i përshtatshëm mjekësor, gjë që çoi në dështim të zemrës”.
Akuzat e ngritura nuk janë të rastësishme – ato shprehin frikën e madhe se si profesionistët shëndetësorë mund të devijojnë nga etika mjekësore dhe detyrimet e tyre ndaj pacientëve. Dëshmia e Schiter-it gjithashtu tregon një dinamikë të ndërlikuar mes mjekëve dhe strukturave shëndetësore, duke e bërë të qartë se kush e ka patur fjalën finale për vendimet për trajtimin e Maradonës.
Maradona, një ikone globale e futbollit, kishte fituar zemrat e miliona tifozëve përmes performancave të tij në fushë. Megjithatë, jeta e tij jashtë fushës ishte e shoqëruar me sfida të mëdha, duke përfshirë varësinë dhe problemet shëndetësore. Gjendja e tij e mjerë pas daljes nga spitali dhe kthimi në shtëpi është vënë në dyshim nga shumë, duke ngritur pyetje mbi përfshirjen dhe përgjegjësinë e atyre që ishin përgjegjës për trajtimin e tij në ato momente të vështira.
Besimi në sistemin shëndetësor gjithashtu merret në shqyrtim pas këtyre akuzave. Rasti i Maradonës ka nxjerrë në pah nevojën për reforma urgjente në mënyrën se si trajtohen individët me histori komplekse shëndetësore. Është e qartë se kujdesi shëndetësor duhet të jetë më i menaxhuar dhe më i specializuar, veçanërisht për ata që kanë kaluar përmes situatave të vështira si ai.
Dëshmia e këtij procesi gjyqësor, si dhe pyetjet që ngrihen rreth saj, do të arrijnë të ndezin një debat të gjërë në shoqëri rreth nevojës për përgjegjësi dhe transparencë në fushën e kujdesit shëndetësor, në mënyrë që ngjarje të tilla tragjike si vdekja e Maradonës të mos përsëriten më.