Çfarë simbolizojnë vërtet flamujt në performancat muzikore? Kjo është një pyetje që dëgjohet shpesh, veçanërisht në skenën shqiptare.
Në një postim provokues në rrjetet sociale, Xheneta ka hedhur një kunjë të drejtpërdrejtë ndaj këngëtareve që përdorin flamuj për të tërhequr vëmendje.
Ajo i referohet Egli Takos, e cila së fundmi doli në skenë me flamurin shqiptar, duke e shpalosur atë si një simbol të patriotizmit. Një performancë ku mesazhet patriotike ishin në qendër të vëmendjes, por Xheneta ka theksuar se ky veprim mund të ketë një kuptim tërësisht tjetër.
“Flamura n’qafë, njerëz me nevojë n’story, e koncertet plot ‘dashni’ për famë,” shkruan Xheneta, duke sfiduar vërtetësinë e atyre që e shfaqin atë. Ajo ka ngritur pikëpyetje mbi qëllimet e këngëtarëve që shprehen për patriotizëm gjatë performancave, duke konstatuar se shpesh heshtin kur vjen puna për veprime të vërteta.
Duke shqyrtuar krahasimet me artistët amerikanë, Xheneta thekson se ata e mbajnë patriotizmin në zemrën e tyre dhe jo me flamuj në dorë për të thyer rekordet e klikimeve. “Cilin artist në Amerikë e sheh me flamur në dorë në çdo koncert? Asnjë,” thotë ajo. Ajo e sheh fenomenin si një shfaqje e zbrazët që nuk i shërben asgjëje, përveç rritjes së numrit të ndjekësve në rrjete sociale.
Xheneta vazhdon me kritika më të ashpra. “Përdorni gjithçka veç talentin – edhe njerëzit, edhe kombin. Të paftyrë me internet,” shkruan ajo, duke e zmadhuar debatin rreth mënyrës se si artistët shqiptarë e shfrytëzojnë patriotizmin si një mjet për t’u bërë të njohur.
Kjo lëvizje e saj ka shkuar përtej thjesht kritikës së performancave artistike. Iu ka dhënë mundësi shumëkujt të reflektojnë mbi atë se si kulturat moderne shpesh shfrytëzojnë simbolet kombëtare për përfitime personale. Nëse patriotizmi është i vërtetë, a duhet ai të shfaqet në forma kaq të dukshme, apo duhet të mbetet një ndjenjë e thellë dhe e sinqertë?
Ndërkohë, ky debat shqetëson shumë besnikë të kulturës dhe artit, që besojnë se arti duhet të shërbejë për të ndërtuar lidhje më të forta midis shqiptarëve dhe identitetit të tyre. Të vetmit që mbijetojnë në këtë treg janë ata që dinë të ndërtojnë komunikim të përmbushur dhe të sinqertë me audiencën e tyre.
Performanca e Egli Takos, për të cilën debatohet kaq shumë, është një pasqyrë e sfundit të epokës ku kemi arritur si shoqëri. Ne jemi në një moment ku disa zgjedhje artistike vendosen për më shumë sesa thjesht për art. Ç’do të thotë kjo për të ardhmen e patriotizmit në muzikën tonë?
Siç e shohim, mesazhet e tilla ngrenë reflektime të rëndësishme për publikun. Disa mund të mendojnë se kjo është një kritikë e shëndetshme e artit, ndërsa të tjerë mund ta interpretojnë si një sulm. Një gjë është e sigurt: ky debat po vazhdon dhe është një mundësi për të diskutuar se çfarë nënkupton të jesh patriot në ditët e sotme.