Më 6 shkurt 1999 filloi punimet Konferenca e Rambujesë në afërsi të Parisit, e cila synoi zgjidhjen e krizës në Kosovë.
Konferenca e Rambujesë, një ngjarje historike që zgjati deri më 23 shkurt, shënoi një përpjekje të rëndësishme për stabilizimin e situatës në Kosovë. Iniciues të këtij takimi ishin anëtarët e Grupit të Kontaktit, ndërmjetësuar nga figura të shquara ndërkombëtare si Christopher Hill nga SHBA, Boris Maiorsky nga Rusia dhe Wolfgang Petritsch nga Bashkimi Europian. Kjo konferencë ishte një përpjekje e përbashkët për të sjellë paqe dhe stabilitet në një rajon të trazuar nga tensioni etnik dhe konflikti ushtarak.
Delegacioni i Kosovës, përfaqësuar nga figura kyçe të politikës kosovare, shfaqte një disponim pro marrëveshjes që ishte propozuar nga Grupi i Kontaktit, e cila përmbante përpjekjet për një marrëveshje të qëndrueshme që do të adresonte nevojat dhe shqetësimet e popullatës kosovare. Megjithatë, delegacioni serb, ndërsa pranoi parime të caktuara, shprehu kundërshtimin ndaj kalimit të trupave të NATO-s nëpër territorin serb, duke insistuar që forcat ndërkombëtare të vendoseshin nën mandatin e Kombeve të Bashkuara.
Pavarësisht përpjekjeve të vazhdueshme për të arritur një marrëveshje, rrethi i dytë i bisedimeve, që filloi më 15 mars në Paris, dështoi gjithashtu. Më 18 mars, delegacioni kosovar nënshkroi një marrëveshje të ofruar nga ndërmjetësit ndërkombëtarë, duke përfshirë dispozita për autonominë e Kosovës, ndërsa delegacioni serb u përpoq të arsyetonte nënshkrimin e një projektmarrëveshjeje politike të cilën e quajti si marrëveshje për vetëqeverisjen e Kosovës.
Me ritmin e ngadalshëm të bisedimeve dhe tensionet që po rriteshin, tentimi përfundimtar i emisarit special të SHBA-së, Richard Holbrooke, më 22 mars 1999, për të bindur presidentin e atëhershëm të RSFJ-së, Sllobodan Millosheviq, për të pranuar marrëveshjen dështoi. Kjo është një prej momenteve më kritike që tregoi se sa e vështirë ishte të arrihej një pajtim, duke lënë vetëm pak hapësirë për shpresë në zgjidhjen diplomatike të konfliktit.
Më 24 mars 1999, pas dështimit të negociatave dhe rritjes së dhunës në Kosovë, NATO filloi bombardimin e forcave ushtarake dhe paramilitare të Serbisë. Ky ishte një hap drastik që synonte ndalimin e krimeve të luftës dhe mbrojtjen e popullsisë civile në Kosovë. Bombardimet zgjatën deri më 6 qershor 1999, përfundimtarja e cilave solli nënshkrimin e Marrëveshjes së Kumanovës, e cila parashikonte tërheqjen e trupave jugosllave nga Kosova dhe vendosjen e forcave paqësore ndërkombëtare.
Më pas, Këshilli i Sigurimit i OKB-së miratoi Rezolutën 1244, duke vendosur një protektorat ndërkombëtar në Kosovë dhe duke krijuar UNMIK-un si mision civil dhe KFOR-in si një mision ushtarak. Kjo situatë krijoi një terren të ri për rikonstruksionin dhe zhvillimin e vendit, duke shënuar fillimin e një kapitulli të ri në historinë e Kosovës.
Kur kaluan disa vjet pas intervencionit ndërkombëtar, Kosova shpalli pavarësinë më 17 shkurt 2008, një akt që u mirëprit nga shumë vende dhe organizata ndërkombëtare, por që mbetet një çështje e diskutueshme në nivel global. Ky akt shënoi një përmbysje të rëndësishme dhe u shfaq si një konfirmim i aspiratave të popullit shqiptar të Kosovës për vetëvendosje dhe autonomi.
26 vjet pas Konferencës së Rambujesë, ndikimi i asaj periudhe vazhdon të ndihet në Kosovë, dhe deri më sot vazhdojnë debatet rreth asaj periudhe dhe vendimeve të marra. Është e rëndësishme të refletojmë mbi të kaluarën dhe të mbajmë mend ndihmën dhe përpjekjet e bëra nga bashkësia ndërkombëtare për të sjellë paqe dhe stabilitet në një rajon të trazuar.