Orët e para të mëngjesit të sotëm, Livia ka hapur zemrën me një prej banoreve që i kemi parë të kenë një raport tepër të ngushtë me njëra-tjetrën.
Ajo i ka treguar Rozana Radit për herë të parë marrëdhënien që ka me të atin.
Livia është shprehur se prindërit e saj janë ndarë që kur ajo ishte vetëm 1-vjeçe, një fakt që e ka shoqëruar me një ndjenjë të thellë të humbjes për vite me radhë. Ndërsa për herë të parë e ka takuar të atin në moshën 6-vjeçare, ajo kujton me emocione ato çaste që ndiheshin të huaja dhe të njohura njëkohësisht.
Ajo ka ndarë me ndjekësit e saj një fragment të rëndësishëm të fjalëve që nëna i ka thënë për të atin: “Vetëm shpirti i tij e din se çfarë do të thotë të mos shohësh fëmijën tënd.” Këto fjalë janë një reflektim i thellë mbi marrëdhënien prind-fëmijë, e cila është ndikuar nga ndarja.
Livia tregon për ndjenjat e saj kur e ka takuar për herë të parë babain: “E takova atë kur isha 6-vjeçe. Nuk e di se si i lidhi kontaktet mami im, por ajo me tha: ‘Jam pro, ti duhet të njohësh babain tënd.’ Por atëherë, për mua ai dukej si një njeri i huaj.” Këto fjali pasqyrojnë pasigurinë dhe kompleksitetin e takimit me dikë që kishte munguar në jetën e saj për një kohë të gjatë.
Në mënyrë të veçantë, ajo tregon për momentin kur babai e mori nga stacioni i trenit: “Mami më tregon që atëherë jam mek, qaja, sepse nuk e njihja. Mua më dukej sikur po më lije me një njeri të huaj.” Emocionet e saj flasin për frikën dhe konfuzionin që ajo ndjeu në atë moment të rëndësishëm, një përvojë e cila me siguri ka ndikuar në mënyrën se si ajo e percepton marrëdhënien e saj me babain.
Dhe ndërsa Livia përpiqet të kuptojë marrëdhënien e saj me të atin, ajo shpreh dëshirën për ta njohur atë më mirë: “Mami më ka thënë gjithmonë: ‘Vetëm shpirti i tij e din se çfarë do të thotë të mos shohësh fëmijën tënd.’ Nuk e di… deri kur të bëhem vetë prind, ndoshta s’do e di kurrë.” Këto fjalë shprehin një etje për kuptim dhe për lidhje, të cilat janë thelbësore për një marrëdhënie të shëndetshme prind-fëmijë.
Prindërit luajnë një rol të rëndësishëm në formimin e identitetit dhe vetëbesimit të çdo individi. Për Livinë, mungesa e prindit i ka lënë një boshllëk emocional, por ajo ka shprehur se nuk ndien inat: “Unë jam mikëpritëse. Unë nuk kam inat, nuk kam hatërmbetje, nuk kam asgjë. Kam vetëm kureshtje ta njoh.” Ky qasje tregon një maturi të jashtëzakonshme dhe një dukuri pozitive përballë një situate të vështirë.
Historitë e ngjashme me atë të Livias janë të pranishme në shoqërinë tonë dhe shpesh herë ngelen të papërpunuara. Është e rëndësishme të dëgjojmë këto rrëfime që sjellin me vete emocione të thella, të vërteta dhe shumë herë të papërshkrueshme. Si të tillë, ato na kujtojnë se lidhjet familjare, pavarësisht se si zhvillohen, kanë një rëndësi të madhe në formimin e individëve.
Mesazhi që Livia sjell është një thirrje për ndjenjën e dashurisë dhe mirësisë, ndonëse përballë vështirësive. Në një botë ku ndarja është e zakonshme, ajo na kujton se ne nuk jemi vetëm dhe se historia jonë personale shpesh reflekton një histori më të madhe që na bashkon të gjithë ne.
