Në vitin 2011, një grua 52-vjeçare mbërriti në një klinikë psikiatrike në Hagë të Holandës, duke përballur një çrregullim të pazakontë që e bënte të përjetonte fytyrat e njerëzve si dragonj.
Çfarë ndodh kur realiteti perceptohet në një mënyrë kaq të çuditshme?
Kjo është historia e saj e jashtëzakonshme.
Studimet e publikuara në The Lancet zbulojnë se, pavarësisht se ajo arrinte të njihte fytyrat, ato shndërroheshin në figura monstruoze brenda pak minutash.
Simptomat përfshinin fytyra që nxiheshin, me veshë të gjatë dhe të mprehtë, duke u shndërruar në lëkurë zvarraniku me sy të mëdhenj në ngjyra të ndryshme, duke e bërë përjetimin e saj të tmerrshëm.
Kjo gjendje e pazakontë nuk ishte një fenomen i ri për të; ajo kishte përjetuar këto shtrembërime që nga fëmijëria.
Fillimisht, nuk e kuptonte se të tjerët nuk e shihnin botën si ajo. Vetëm gjatë adoleshencës, ajo e kuptoi se perceptimi i saj ishte ndryshe nga ai i të tjerëve.
Megjithatë, ajo arriti të përfundonte shkollën, të punësohej dhe të krijonte një familje.
Por, përvoja e saj e vazhdueshme me këto vizione të çuditshme e çoi në izolim dhe depresion, duke e detyruar atë të kërkonte ndihmë nga neurologu i njohur, Oliver Sacks.
Pas një serie testesh, përfshirë EEG dhe rezonancë magnetike, u zbuluan disa anomali në tru, të lidhura me njohjen dhe perceptimin e fytyrave.
Këto anomali ishin të lidhura me aktivitetin elektrofiziologjik të çrregullt në rajonet e trurit që përpunonin fytyrat, duke e bërë të qartë se çfarë e shkaktonte këtë gjendje të pazakontë.
Prosopometamorfopsia, e njohur ndryshe si sindroma e fytyrës demon, është një gjendje e rrallë që përjetojnë shumë individë, por shumica e tyre e përjetojnë atë përkohësisht.
Kjo sindromë është e lidhur shpesh me çrregullime neurologjike, si epilepsia, dhe ndonjëherë është vërejtur te ushtarët pas lëndimeve në kokë.
Shembuj të tjerë të kësaj sindrome përfshijnë individë që shohin fytyrat të shndërrohen në forma të tjera, si peshq, ose që perceptojnë fytyra me anomali të tjera.
Kjo ka bërë që disa artistë të njohur, si Pablo Picasso dhe Francis Bacon, të spekulohet se mund të kenë përjetuar këtë gjendje në jetën e tyre.
Pas vizitës në klinikë, trajtimi i saj përfshinte një kombinim të medikamenteve dhe psikoedukimit. Pas disa ndryshimeve në trajtim, ajo arriti të menaxhonte simptomat e saj, duke e lejuar atë të funksiononte normalisht në jetën e përditshme.
Historia e saj është një dëshmi e fuqisë së shkencës dhe ndihmës mjekësore në përballimin e çrregullimeve të pazakonta.