Humbja tragjike e vëllait të artistit të njohur Gjest, e cila ndodhi në një aksident trafiku, ka tronditur thellësisht opinionin publik.
Kjo ngjarje ka shkaktuar një valë reagimesh në rrjetet sociale, ku shumë figura publike shprehën dhimbjen dhe ngushëllimet e tyre. Por, përveç dhimbjes, kjo situatë ka hapur një debat të rëndësishëm mbi mënyrën se si shprehet respekti dhe dhimbja në epokën e mediave sociale.
Në këtë kontekst, aktorja Sara Kolami ka reaguar me një mesazh të fuqishëm, duke kritikuar ashpër “spektaklin publik” që shpesh shoqëron tragjeditë. Ajo thekson se momentet e tilla kërkojnë qetësi dhe ngushëllim të sinqertë, jo një shfaqje publike që shpesh e shoqëron dhimbjen.
“Në këto momente të vështira, familja dhe të afërmit kanë nevojë për mbështetje të vërtetë, jo për spektakël publik. Respekti nuk matet me një imazh bardh e zi apo një status të shpërndarë, por me ndjenja të sinqerta,” shkroi Kolami në postimin e saj.
Ajo theksoi se ngushëllimi i vërtetë qëndron në një fjalë të thjeshtë, një gjest njerëzor ose një mesazh privat, jo në “like” dhe “view” që shfaqen në rrjetet sociale.
“Familja e Gjestit nuk ka nevojë për publikime të pafundme, por për heshtje, qetësi dhe ndihmë reale. Kujtimi i tij jeton tek ata që e kanë dashur, jo tek postimet që zhduken pas 24 orësh,” u shpreh aktorja, duke theksuar rëndësinë e intimitetit në momentet e dhimbjes.
Mesazhi i Kolamit është përshëndetur nga shumë ndjekës që ndajnë të njëjtin shqetësim për mënyrën se si trajtohen publikisht tragjeditë personale. Kjo ka nxitur një diskutim më të gjerë mbi etikën e shprehjes së dhimbjes në platforma të tilla.
Shumë njerëz kanë filluar të reflektojnë mbi rëndësinë e respektit dhe ndihmës së sinqertë në vend të shfaqjeve të zbrazëta. Në një botë ku çdo moment mund të bëhet viral, është e rëndësishme të kujtojmë se disa ndjenja kërkojnë intimitet dhe respekt.
Si përfundim, tragjedia e Gjestit na kujton se ndihma e vërtetë dhe ngushëllimi nuk duhet të jenë pjesë e një spektakli publik, por një akt i sinqertë që kërkon empati dhe mirëkuptim. Çfarë mendoni ju për këtë qasje ndaj tragjedive personale?
