Mbrëmja e djeshme shënoi një moment të veçantë në spektaklin “Big Brother VIP”, por gjithashtu një kujtesë të dhimbshme për humbjen e një artisti të dashur.
Homazhi për Shpat Kasapin, i cili u nda nga jeta tragjikisht, e bëri këtë natë të paharrueshme për bashkëshorten e tij, Selvija Jao, e cila zbuloi bisedën e fundit me të.
Selvija ndau me publikun emocionet e saj, duke treguar se si biseda e fundit me Shpatin për “Big Brother” kishte marrë një kuptim të ri pas humbjes së tij.
Ajo e përshkroi momentin kur ai e pyeti nëse do të mund të përballonte mungesën e tij, duke e lënë atë të mendonte për përgjigjen e saj plot humor dhe mbështetje.
“Kur Shpati mendonte të hynte në Big Brother, më pyeti: ‘Do mundesh ta përballosh mungesën time dhe të kujdesesh e vetme për Roelin, derisa unë të jem në Big?’” – kujton ajo, duke theksuar se në atë moment, ajo nuk e dinte se sa e vështirë do të ishte kjo për të.
Selvija kishte menduar se mungesa do të ishte vetëm fizike, por tragjedia e 26 nëntorit e ktheu atë bisedë në një kujtim të dhimbshëm. Homazhi në “Top Channel” rihapi plagët e një humbjeje që nuk mund të harrohet, duke e bërë natën e parë të spektaklit një përballje me realitetin e hidhur.
Shpirti i Selvijës ende kishte një fije shprese, duke pritur që Shpati të hynte në shtëpi, sikur gjithçka të ishte vetëm një vonesë e gjatë.
Ajo e ndjeu dhimbjen e thellë për djalin e tyre, Roelin, dhe përjetoi një ndjenjë boshllëku që e shoqëronte çdo ditë.
“Roeli rritet pa dorën tënde, dhe unë mësoj çdo ditë të jetoj me një dhimbje që nuk mësohet kurrë të shuhet,” shprehet ajo, duke e përfunduar mesazhin me fjalët: “Më mungon më shumë se sa fjalët mund ta mbajnë.”
Publiku, në vend që të shihte Shpatin duke hyrë në shtëpi, u përball me një boshllëk të madh, një mungesë që asnjë spektakël nuk mund ta mbushë. Kjo histori prekëse na kujton se pas çdo momenti të gëzueshëm, ndonjëherë fshihet një dhimbje e thellë, e cila vazhdon të na shoqërojë në jetën tonë.
Selvija, me guximin e saj, na fton të reflektojmë mbi rëndësinë e lidhjeve tona dhe se si ato na formojnë. Një histori e tillë na bën të kuptojmë se dashuria dhe humbja janë pjesë e pandashme e jetës sonë, dhe se kujtimi i atyre që kemi humbur do të jetojë gjithmonë në zemrat tona.
