Ideja se ndjenja e barkut mund të jetë kujtesë nga e ardhmja po qarkullon gjerësisht në rrjetet sociale, duke pretenduar se ndërgjegjja njerëzore nuk është e kufizuar nga koha apo trupi.
Por analizat shkencore tregojnë se ky pretendim nuk ka mbështetje të fortë shkencore dhe kombinon disa fakte reale me shumë interpretime të pasakta.
Shkencërisht, fenomeni i quajtur “quantum entanglement” (ngatërrimi kuantik) është një nga konceptet që shpesh përmendet në këtë kontekst.
Ky fenomen tregon se grimcat që kanë bashkëvepruar dikur mbeten të ndërlidhura, por kjo nuk do të thotë se informacioni mund të dërgohet në kohë.
Prandaj, lidhja midis entanglementit dhe funksionimit të trurit është më shumë një hipotezë filozofike sesa një fakt shkencor.
Pretendimet se truri mund të “parandjejë” ngjarjet e ardhshme kanë dalë nga disa eksperimente psikologjike që matin reagime fiziologjike.
Këto eksperimente, të njohura si “presentiment” ose “predictive anticipatory activity”, kanë tërhequr vëmendjen e disa institucioneve, por rezultatet e tyre janë shpesh të paqëndrueshme dhe të vështira për t’u riprodhuar.
Institucione si HeartMath dhe Institute of Noetic Sciences (IONS) kanë raportuar për këto fenomene, por shumica e studiuesve janë skeptikë. Rezultatet e tyre janë të vogla dhe shpesh të parregullta, duke i bërë ato të papërshtatshme si prova të besueshme për parashikimin e ngjarjeve të ardhshme.
Një nga studimet më të njohura është ai i psikologut Daryl Bem në vitin 2011, i cili pretendonte se kishte prova për ekzistencën e parashikimit.
Megjithatë, këto rezultate nuk janë riprodhuar nga laboratore të pavarura, duke e bërë këtë studim një shembull klasik të krizës së riprodhueshmërisë në psikologji.
Institucionet si HeartMath dhe IONS, ndonëse të njohura, nuk janë pranuar nga komuniteti shkencor tradicional.
Studimet e tyre mbi “intuitën parashikuese” dhe lidhjen zemër-tru nuk kanë arritur të provojnë ndonjë mekanizëm të besueshëm që shpjegon se si informacioni mund të udhëtojë mbrapsht në kohë.
Fizika moderne sugjeron se ndërgjegjja nuk ka asnjë tregues që mund të jetë “jo-lineare” në kohë. Aktualisht, nuk ka prova të verifikuara që truri apo ndërgjegjja të kenë qasje në informacione që nuk kanë ndodhur ende, duke e bërë këtë temë një fushë të diskutimeve filozofike.
Përfundimi i qartë është se pretendimi se ndjenjat e barkut janë kujtime nga e ardhmja nuk mbështetet nga asnjë provë e qëndrueshme shkencore.
Megjithëse idetë për lidhje të mundshme midis ndërgjegjes, kuantikës dhe kohës janë interesante, ato mbeten jashtë kufijve të shkencës së provuar. Derisa të dalin prova të forta, çdo interpretim që e përshkruan ndërgjegjen si “jashtë kohe dhe trupi” mbetet thjesht një hipotezë e pakonfirmuar.