Adrian Bajrami, mbrojtësi i ri i Zvicrës, ka një histori që shkon përtej fushës së lojës. Ai është një shembull i përkushtimit dhe lidhjes me familjen, duke treguar se si rrënjët e tij shqiptare e formojnë identitetin e tij si sportist. Si ndjehet ai për përfaqësimin e Zvicrës dhe çfarë do të thotë kjo për të?
Të mërkurën në mëngjes, trajneri Murat Yakin shpalli listën e lojtarëve për ndeshjet përfundimtare kualifikuese të Botërorit 2026. Adrian Bajrami, i cili debutoi me Zvicrën në tetor, ka shanse të mira të jetë sërish pjesë e saj. Ai u vlerësua nga idhulli i tij, Granit Xhaka, si “njeriu i së ardhmes”, pas paraqitjes së tij të shkëlqyer në ndeshjen ndaj Sllovenisë.
“Vërtet nuk pata kohë të bëhem nervoz”, – thotë Bajrami, duke kujtuar momentet e tij të para me kombëtaren helvete. Ai përjetoi një situatë të papritur pas dëmtimit të Ricardo Rodriguez, ku gjithçka ndodhi shumë shpejt. “Kur po prisja në vijën anësore për t’u futur, mora frymë thellë dhe i thashë vetes: Tani hyj dhe luaj lojën tënde”, shprehet ai me emocion.
Përshtatja në Lisbonë: Një sfidë e re
Bajrami e mësoi shpejt se si të përshtatet në ambiente të reja. Në moshën 16-vjeçare, ai u transferua në akademinë e Benfikës në Lisbonë. “Atje më duhej të bëhesha i pavarur shumë herët, të mësoja të përballesha vetëm me gjithçka dhe të piqesha si njeri”, kujton ai. Pavarësisht se nuk arriti të depërtonte plotësisht në ekipin e parë, ai fitoi shumë përvojë nga yje si Ángel Di María dhe Nicolás Otamendi.
Lidhja me familjen: Një prioritet i rëndësishëm
Pas një periudhe të gjatë në Lisbonë, Bajrami vendosi të kthehej në Luzern. Një nga arsyet kryesore ishte dëshira për të qenë më afër familjes së tij. “Pas stërvitjes kthehem në shtëpi dhe jam me prindërit e mi, me vëllezërit e motrat. Këtë kënaqësi nuk e kisha pasur për 7 vite”, thotë ai, duke theksuar rëndësinë e lidhjes familjare.
Bajrami shprehet se është jashtëzakonisht krenar për prindërit e tij, të cilët kanë punuar shumë për të ndërtuar një jetë të mirë. “Jam më krenar për ta sesa për veten time”, thotë ai me sinqeritet. Kur mori rrogën e tij të parë, ai madje ofroi prindërve paratë, por ata refuzuan, duke treguar se sa të përkushtuar janë për vlerat e tyre.
Ndeshja me Kosovën: Një sfidë me domethënie
Pas ndeshjes me Suedinë, Zvicra do të udhëtojë në Prishtinë për ndeshjen e fundit të kualifikimeve. Edhe pse rrënjët e Bajramit janë nga Struga e Maqedonisë së Veriut, ai e sheh këtë ndeshje si një sfidë të veçantë. “Sigurisht që ekzistojnë lidhje. Është një ndeshje e veçantë, që të jep kënaqësi ta luash”, thotë ai me pasion.
Bajrami ka luajtur tri miqësore me kombëtaren shqiptare para se të zgjidhte Zvicrën. Ai ndjen ende lidhje me të dyja vendet dhe shprehet: “Ndihem njëkohësisht zviceran dhe shqiptar. Jam rritur në mënyrë shqiptare, me traditat, gjuhën dhe kulturën. Njëkohësisht, kam lindur dhe jam rritur në Zvicër, ky është vendi im. Jam krenar që përfaqësoj këtë vend”.
Marrëdhënia me identitetin: Një balancë e ndërlikuar
Bajrami përfaqëson një shembull të shkëlqyer të diversitetit dhe integrimit në sport. Ai tregon se si identiteti i tij është formuar nga përvojat e tij si shqiptar në Zvicër. “Kam mësuar të balancoj kulturat e mia dhe të jem krenar për to”, thotë ai, duke theksuar se përfaqësimi i Zvicrës është një nder për të. Kjo është një histori që shkon përtej futbollit, duke reflektuar vlerat e familjes dhe identitetit.
