Ekziston një lloj misteri që artistët e dinë ta mbajnë të pacenuar.
Një lojë e hollë mes së vërtetës dhe interpretimeve, mes ndjenjave të përjetuara dhe fiksioneve artistike. Olsi Bylyku është një nga ata që e ka luajtur mirë këtë rol. Në një botë ku çdo fjalë e flakur mund të marrë një dimension tjetër, artistët shpesh zbulojnë çdo ndjenjë në mjegullin e interpretimeve duke e lënë publikun në errësirë.
Në një intervistë për “The Dalina Show”, ai u përball me një nga pyetjet që ka trazuar rrjetin: A janë këngët e tij një dedikim për Egli Takon? Me një përgjigje të prerë, por edhe të hapur për interpretime, ai tha: “Nëse kënga është për të apo jo, çfarë ndryshon për ty? Unë çdo tekst e bëj me ndjesi. Po të ndjekim këtë logjikë, na duhen 22 vjet për të llogaritur nëse 80% e këngëve shqiptare janë histori personale apo jo.” Ky reflektim u shndërrua në një qëndrim provokues, që i dha mundësinë publikut të mendojë për të vërtetat pas fjalëve që ai sjell.
Nëse ndjekim logjikën e Olsit se “80% e këngëve shqiptare bazohen në histori personale”, atëherë është e pamundur të mos ndalemi në tekstin e fundit të tij: “Atribut i more fajet,
Mirënjohje përgjithmonë, Pa dëshirë me nda detajet.” Kjo frikë nga ndarja e detajeve personale duket se reflekton një realitet të dhimbshëm, ku ndjenjat bëhen pika referimi për artin. A është ky një thirrje për ndihmë që shprehet në mënyrë të mirëkuptuar?
Fjala “mirënjohje” është bërë sinonim i Eglit brenda shtëpisë së Big Brother, ku ajo e ka përdorur vazhdimisht për të përshkruar marrëdhënien me Olsin. Kjo lidhje, e përplotësuar me mistere dhe interpretime të ndryshme, shpesh ka shkaktuar spekulime tek ndjekësit e tyre. Dhe nëse ka një detaj që ajo ka refuzuar të ndajë, është pikërisht fundi i kësaj historie. Diskutimet në media dhe rrjetet sociale mbi këtë çështje e bëjnë situatën edhe më komplekse, duke e lënë publikun në një gjendje pasigurie dhe intrigë.
“Më mirë po rri silent,
Le të rikthehen ngjarjet,
Se kanë mbaru rrahjet.” Ky konkluzion është i ngjashëm me atë të një njeriu që ka përjetuar shumë, i cili përpiqet të ruajë një fasadë të qetë. A është kjo një përpjekje për të ndaluar bisedat apo një sinjal që gjithçka ka patur një fund? E gjithë kjo ngre pyetje të reja të natyrës personale, që e bëjnë këtë bisedë akoma më komplekse.
Një rrëfim që tingëllon si një përgjigje e heshtur ndaj rikthimit të vazhdueshëm të kësaj historie në media dhe rrjetet sociale, e bën legjendën e Olsit akoma më të qartë. Dhe fraza “kanë mbaruar rrahjet”, a është një referencë ndaj pohimit të Eglit se ajo është “shëruar”? Një pyetje për të cilën përgjigja ndoshta duhet kërkuar në thelbin e mendimeve të tyre, një reflektim i thellë mbi marrëdhëniet komplekse dhe emocionalet ndërmjet tyre.
Por vargjet më intriguese vijnë më pas: “Kur po thu që m’ke harru,
Pse po m’kujton hala?
Ti as veten s’ke besu,
Le me t’besu ata.” Një varg që vështirë të mos shihet si një aludim për momentet kur Egli ka përshëndetur Olsin përmes kamerës në mënyrë ironike, ose për krahasimet e saj mes tij dhe Gjesti brenda shtëpisë. Këto elemente të sebebs dhe të drames, përmbledhin në mënyrë unike marrëdhënien e tyre, duke bërë që çdo fjalë të ketë ndikim të shumëfishtë.
Dhe më pas, një konkluzion: “Veç unë t’i kam dit
T’mirat e tona.
Veç unë ta kam rujt ty tipin nga dramat.” Këto fjalë që tingëllojnë si forma më e pastër e përkushtimit, ruajnë një realitet të ndërlikuar që merret me vlerat që variojnë bazuar në dhimbjet personale. Në një univers ku komentet online e kanë cilësuar Eglin si një vajzë “me shumë karakter”, por edhe “me shumë dramë”, këto vargje tingëllojnë si një rrëfim i nënkuptuar se, pavarësisht gjithçkaje, Olsi ka qenë i vetmi që e ka kuptuar dhe mbrojtur. E gjithë kjo sjell në pah sfidat dhe konfliktet emocionale që zakonisht shoqërojnë marrëdhëniet moderne, duke e bërë këtë temë akoma më të rëndësishme për t’u diskutuar.