Ceremonia mortore e Eldion Kelmendit, vëllait të Gjestit, u shënua nga një moment i dhimbshëm dhe shumë emocional, kur Egli Tako u pa duke përqafuar e ngushëlluar Gjestin pranë varrit të të ndjerit.
Pamjet e kësaj ngjarjeje, që duhej të ishin të mbushura me respekt dhe intimitet, u kthyen në një shfaqje për kamerat dhe telefonat e shumtë të pranishëm.
Kjo situatë ngre pyetje të rëndësishme mbi kufijtë e privatësisë në epokën digjitale.
Fotografitë që qarkulluan në rrjetet sociale treguan se dhjetëra persona, në vend të ofrimit të mbështetjes, ishin të angazhuar në regjistrimin e momentit.
Kjo sjellje është kritikuar ashpër, duke e quajtur të papërshtatshme dhe të papranueshme.
Shumë individë shprehën shqetësimin e tyre për këtë fenomen, duke theksuar se një varrim nuk është vend për të filmuar apo për të ndarë momente intime të dhimbjes.
Kjo sjellje reflekton një mungesë të theksuar respekti për ndjenjat e të tjerëve.
Reagimet në rrjetet sociale ishin të shumta, duke dënuar këtë sjellje si një tregues shqetësues të mënyrës si teknologjia shpesh tejkalon ndjeshmërinë njerëzore.
Shumë e përshkruan këtë si një shkelje të etikës, ku ngushëllimi i sinqertë shndërrohet në përmbajtje për publik.
Kjo situatë hap një debat të rëndësishëm mbi etikat e përdorimit të telefonave gjatë ngjarjeve të ndjeshme. A duhet të vendosim kufij për atë që mund të regjistrojmë dhe ndajmë në publik?
Ceremonia e djeshme tregoi se, përtej dhimbjes së madhe të një familjeje, shoqëria shpesh dështon të vendosë kufirin mes respektit dhe kuriozitetit.
Kjo është një sfidë që kërkon reflektim të thellë nga të gjithë ne.
Përqafimi mes Gjestit dhe Eglit mbeti një moment i sinqertë dhe prekës, por u errësua nga dhjetëra kamera që e kthyen dhimbjen në spektakël.
A është koha të rishikojmë marrëdhënien tonë me teknologjinë dhe privatësinë në çaste kaq të ndjeshme?
