Edi ende nuk po mund të pajtohet me largimin e Dolcës nga shtëpia.
Një ndjenjë e thellë nostalgjie e mbulon Edi-n kur mendon për Dolcën. Ajo ishte më shumë se një shoqe; ishte një pjesë e rëndësishme e jetës së tij.
Teksa bisedonte me Sasën, ai shprehu ndjenjat e tij të sinqerta për të, duke theksuar se ajo kishte sjelljen më të mirë ndaj tij.
“Marova dajë”, ishin fjalët e tij që shprehën dhimbjen e ndarjes. Edi e përjetoi largimin e saj si një humbje të madhe, një boshllëk që është e vështirë të mbushet.
Ai e kujton atë si një person të veçantë, që kishte një ndikim të madh në jetën e tij.
Dolca kishte një mënyrë të veçantë për të bërë çdo moment të veçantë.
Ajo ishte gjithmonë aty për të, duke e mbështetur dhe inkurajuar në çdo hap të jetës.
Edi e ndjen se ajo ka lënë një gjurmë të pashlyeshme në zemrën e tij.
Edhe pse koha kalon, kujtimet e tyre së bashku mbeten të freskëta.
Edi shpesh e gjen veten duke menduar për momentet e bukura që ndanë, dhe për të gjitha bisedat e thella që kishin.
Ai e di se këto kujtime do të jenë gjithmonë me të.
Çdo ditë, Edi përpiqet të përballojë këtë ndjenjë humbjeje.
Ai e kupton se ndarjet janë pjesë e jetës, por kjo nuk e bën më të lehtë.
Ai shpreson që një ditë të mund të pajtohet me këtë realitet, por deri atëherë, ai do të vazhdojë të kujtojë Dolcën me dashuri.
Një marrëdhënie e tillë lë një ndikim të thellë në jetën e secilit prej nesh.
Edi është një shembull i qartë se sa e rëndësishme është të kemi njerëz të veçantë në jetën tonë.
Ai e di se çdo moment i kaluar me Dolcën ishte një dhuratë e çmuar.
Me kalimin e kohës, Edi shpreson të gjejë paqe dhe të përballojë këtë ndarje.
Ai e di se dashuria që ndante me Dolcën do të mbetet gjithmonë një pjesë e tij.
Çdo kujtim është një thesar që ai do ta mbajë në zemrën e tij përgjithmonë.