“Ka fjalë që një nënë i mban të varrosura në zemër për gjithë jetën. Ato qëndrojnë aty si gurë të rëndë që nuk i lëviz dot. Unë s’kam qenë kurrë e zonja t’i nxjerr ashtu siç doja. Kam menduar gjithmonë se dashuria e vërtetë nuk ka nevojë për zë. Por tani jo. Tani nuk mund të hesht më; djali im është një njeri jashtë të zakonshmes.”
Bruna Furlan, nëna e legjendës së futbollit Alessandro Del Piero, ndan me ne një rrëfim të thellë dhe emocional për dashurinë e saj të pakushtëzuar. Ajo e përshkruan atë si një djalë të respektueshëm dhe të ndjeshëm, i cili gjithmonë ka ditur të dëgjojë dhe të zgjedhë të mirën. Një nënë që e ka parë djalin e saj të rritet dhe të bëhet një figurë e njohur në botën e futbollit, por që gjithmonë ka mbajtur një lidhje të veçantë me të.
“Në shtëpinë tonë komplimentet nuk ishin zakon. Edhe kur ai shkëlqente më shumë se të tjerët, unë nuk arrija t’i thoja ato fjalë të mëdha që të gjithë thonin për të. Por sot, mund ta shikoj në sy dhe ta pranoj: është i veçantë. Dhe ka qenë gjithmonë.” Këto fjalë përshkruajnë një nënë që e ka parë djalin e saj të rritet në një kampion, por që gjithmonë ka mbajtur një ndjenjë modestie dhe përulësie.
Alessandro, i cili la shtëpinë e tij në moshën 13-vjeçare për të ndjekur ëndrrat e tij në Padova, ka kaluar nëpër shumë sfida. Bruna e përshkruan momentin kur ai u largua si një akt të guximit, por gjithashtu si një sakrificë të madhe. “S’e di nëse isha e guximshme apo e marrë që e lashë të ikte, por në sytë e tij kishte një zjarr që asnjë nënë s’mund ta shuante,” thotë ajo, duke reflektuar mbi ndjenjat e saj në atë periudhë të vështirë.
Një nga momentet më të vështira për Bruna ishte dëmtimi i Alessandro në vitin 1998. Ajo e përshkruan atë periudhë si një kohë të errët, ku besimi i saj u trondit. “Dëmtimi i vitit 1998…, atë britmë e dëgjoj ende. Besova për një çast se jeta ime u ça bashkë me të.” Kjo tregon se sa e fortë është lidhja mes nënës dhe djalit, dhe sa shumë ajo ka vuajtur për të.
Sot, Alessandro jeton në Madrid, por distanca nuk e ka ndalur lidhjen e tyre. “Si baba është bërë edhe më i madh: i butë, i kujdesshëm, i pranishëm,” thotë Bruna, duke theksuar se dashuria e tij për futbollin e ka trashëguar nga babai i tij, Gino. Kjo tregon se si traditat familjare vazhdojnë të jetojnë përmes brezave.
“Unë, në fillim, e shikoja nga jashtë. Pastaj jeta vendosi që fati ynë të merrte pikërisht ato ngjyra,” vazhdon ajo, duke reflektuar mbi momentet e rëndësishme në jetën e Alessandro. Ajo kujton me emocione ditën kur kapitulli i tij te Juventusi u mbyll, duke qarë për gjithçka që ai kishte arritur dhe për sakrificat që kishte bërë gjatë rrugës.
“Ishte një moment i veçantë, sepse një djalë i tillë nuk përshëndetet kurrë me të vërtetë. Nuk e mbyll një libër kur faqet vazhdojnë të marrin aromë të së ardhmes,” përfundon Bruna, duke na lënë me një ndjenjë të fortë se dashuria e saj për djalin e saj do të vazhdojë përjetësisht. Një rrëfim që na kujton se lidhjet familjare janë ato që na mbajnë të fortë në kohë të vështira.
