Egli dhe Valbona ndanë sot përvojat e tyre të vështira lidhur me atakët e panikut që kanë përjetuar. Egli tregoi se, pasi kaloi një periudhë të gjatë frike, arriti të fillojë gjithashtu një trajtim me ilaçe për të menaxhuar gjendjen e saj.
Egli përshkroi një moment veçanërisht të tmerrshëm, kur iu desh të kontaktonte psikologen e saj, duke i thënë: “Po vdes, nuk po marr dot më frymë.” Ky deklarim tregon thellësinë e ankthit dhe ndjenjës së pafuqisë që ajo ndjeu në ato çaste. Rrëfimi i saj për një udhëtim në Greqi shënon fillimin e një periudhe sfiduese, ku ataku i panikut e zuri papritur dhe i dha fund çdo moment gëzimi.
“Në fillim, bëra një konsultë me një psikolog sepse e dinte se nuk doja mjekim. Mendova se nuk doja të merja ilaçe, por situata ishte kështu. Kisha arritur në një pikë ku ndihesha e paqartë dhe e frikësuar. Kujtoj se psikologia më thoshte të lajmërohem kur të ndihesha keq. Një ditë, kur kisha mbetur vetëm në shtëpi, u ndjeva aq keq sa që vendosa të lajmërohem për ndihmë.
“Kur e thirra, isha ulur në krevat dhe i thashë: ‘Po vdes, nuk marr dot më frymë, jam shumë e lodhur, nuk dua më të jetoj.’ Ajo më kërkoi të bëja diçka, edhe pse nuk kisha forcë. I thashë se nuk kam fuqi të hap derën. Teksa e takoja Greqinë, tre ditët më të zeza të jetës time më kapën dhe s’kuptova si të reagoj,” shpjegon Egli me një zë të dridhur.
“Pas kthimit në Shqipëri, e kuptova se duhej të merrja ndihmë dhe u drejtoha mjekut të familjes. Ai më rekomandoi një psikiatër, dhe pas një muaji të gjatë, vendosa t’i filloj ilaçet. Në atë moment, frika ishte një shoqe e pandashme e ditës sime. Dëshira për të mbijetuar lindi në brendësi të meje, edhe pse përballja me frikën kishte qenë e vështirë.”
“Pasi fillova të marrë ilaçet, frika ime e parë ishte se do të shikoja halucinacione, por kur i mora, zemra ime filloi të rrahë shumë shpejt. Më dukej se më humbi shpëtimi. Por pas disa ditësh, kuptova se ndihesha më mirë, çdo ditë ishte një hap i vogël drejt rikuperimit,” thekson ajo.
Me kalimin e kohës, Egli filloi të kuptojë se çështja e shëndetit mendor nuk është një turp. Ajo u bë më e hapur për përvojat e saj dhe e kuptoi se ndihma dhe mbështetja e duhur janë të domosdoshme. Kjo përvoja e saj përbën një shembull të rëndësishëm për të tjerët që përballen me ankthin dhe depresionin.
Egli inkurajon të gjithë ata që ndihen të izoluar ose të frikësuar të kërkojnë ndihmë dhe të flasin për ndjenjat e tyre. “Është e rëndësishme të dinë se nuk janë vetëm. Ndihma është aty dhe çdo hap është një arritje.”
“Dua të jap një mesazh shprese për të gjithë ata që kalojnë nëpër këtë fazë të vështirë. Asgjë nuk është e pamundur, nëse e duam vërtet të jetojmë. Me vetëdijesimin dhe mbështetje, çdo natë mund të kthehet në ditë” – përfundon Egli me një buzëqeshje, duke ndarë shpresën e saj me botën.
