Dhjetë vjet pa një krevat, pa qetësi dhe pa gëzim: kjo është historia e e Parashqevi Simakut, një nga emrat më të njohur në muzikën shqiptare, e cila tregon një rrëfim të thellë emocional për jetën e saj në Nju Jork.
Përmes një intervistë të qartë dhe emocionuese me Elvira Tatën në Tv Klan, u zbuluan detaje të panjohura më parë për jetën e përditshme të këngëtares, e cila aktualisht po përballet me sfida të mëdha. Ajo shprehu se nuk kishte fjetur në një krevat për një dekadë, duke shkuar nga njohës i artit shqiptar, në një grua të pastrehë që flinte mbi dy valixhe në rrugët e Nju Jorkut.
“Zbrita poshtë dhe nuk e gjeta dhe u mërzita shumë që nuk e gjeta. U ktheva dhe e pashë të shtrirë mbi dy valixhe. Aty e kam njohur vetëm nga shalli që kishte në qafë,” tregoi Tata, duke shprehur emocionet e saja ndërsa kujtonte takimin e parë me këngëtaren. Ky përshkrim dramatik që nxjerr në pah një pamje të errët dhe të dhimbshme të jetës së Parashqevi Simakut zbulon një realitet të vështirë për ata që vuajnë pasojat e humbjes.
Kur e takoi, Parashqevi e priste një qetësi, duke refuzuar që të pranojë realitetin e asaj që përjetonte. Përkundër situatës së saj, ajo ishte e vendosur të ruante krenarinë e saj. “Nuk pranonte që jetonte si e pastrehë. Ajo ishte një artiste, dhe krenaria e saj e pengonte të pranonin këtë realitet të hidhur,” tha Tata.
Ajo tregon më tej se, pas takimit, e mori Parashqevi në një hotel luksoz në Manhattan. Aty ajo iu afrua një ndihme të re; një mundësi për të rigjallëruar shpresat dhe ëndrrat e saj. Të dyja gratë planifikuan një darkë për të festuar të paktën momentet e lumtura të së kaluarës dhe për të gjetur një dritë shprese në rrethana të vështira.
Elvira e nxiti atë të bëjë një dush dhe të relaksohet, duke e pyetur se cila do të ishte kërkesa e saj. Parashqevi, me shumë emocione, shprehu dëshpërim për mungesën e një pasqyre të jetës së saj. “Kam dhjetë vjet që nuk fle në një krevat. Më lini këtu, më lejoni të fle,” citoi Tata.
Për një dekadë, Parashqevi ka kaluar çdo natë në rrugë, në stacione treni dhe vende të tjera, ku shpesh shqiptarë të tjerë e ndihmonin me ndihma modeste, por ajo e kishte zgjedhur këtë jetë si një mënyrë për të përballuar humbjen e një fëmije. Parashqevi e jetonte këtë situatë si një vendim të saj, jo si një pamundësi.
“E vetmja fjalë që përsëritej nga ajo ishte, ‘po pres të më sjellin djalin’. Historia e saj është një reflektim i dhimbjes dhe forcës që përjeton një nënë që ka humbur fëmijën,” përfundoi Blendi Fevziu, duke nënvizuar rëndësinë e kësaj historie në kontekstin e sfidave që përballen shumë individë në shoqërinë moderne.
Takimi i Elvirës me Parashqevi Simakun është një kujtesë se si jeta e kaq shumë artistëve mund të ndryshojë në mënyra të pabesueshme dhe se si ata mund të përballen me sfida të paimagjinueshme. Një histori që përçon mesazhin e shpresës dhe qëndresës, duke nxitur të gjithë ne të kujtojmë se pas çdo artisti të njohur, qëndron një histori e madhe e jetës.