Avokati Spartak Ngjela, rrëfen ngjarjet e jetës së këngëtarës Parashqevi Simaku përpara dhe pas viteve ’90, duke e kthyer vëmendjen e publikut pas rikthimit të saj në Nju Jork.
Gjatë një interviste të thellë për Top Channel, Ngjela shpreh dhimbjen e tij për fatin e Simakut, duke e lidhur atë me xhelozinë e partnerit të saj, i cili sipas tij, pati ndikim të madh në rrugën e saj artistike. Ai thekson se bukuria e saj, e cila e bëri atë një ikonë në Shqipëri, ishte gjithashtu burim i një tragjedie të brendshme për të.
Me kalimin e viteve, Parashqevi Simaku ka mbetur në memorien e shumë shqiptarëve si një këngëtare me zë të shkëlqyer. Ajo kishte një repertor që mbushte çdo skenë me emocione. Në artikujt e saj, ajo shpesh përshkruante ndjenjat e saj për muzikën dhe pasionin e saj për performancën. Ngjela e përshkruan atë si një grua të shkëlqyer dhe talentoze, e cila kishte ëndrra të mëdha për të jetuar jashtë Shqipërisë dhe të bëhej e njohur ndërkombëtarisht.
Ngjela thotë se dëshira e Simakut për të ikur nga një mjedis të vogël dhe të kufizuar artistik, në një si Hollywood, ishte një hap i guximshëm që shumë artistë e ëndërronin. Megjithatë, ai sugjeron se rreziqet që vinin me këtë guxim ishin të shumta. “A do ta lejojnë? A do të ketë rreziqe? Pikërisht këtu qëndron tragjedia e saj,” komenton ai.
Më tej, Ngjela vëren se ndjeshmëria e publikut për Simakun, sidomos në vitet ’80, ishte e veçantë. “Ajo ishte energji dhe emocion në skenë, ndryshe nga shumë aktorë të tjerë të kohës. Publiku e donte, duke e konsideruar atë si një grua të bukur me një zë të mahnitshëm,” shpjegon ai, duke theksuar lidhjen e fortë që Samiku kishte me adhuruesit e saj.
Ndërsa diskutojmë për rikthimin e saj në vëmendjen e publikut sot, Ngjela argumenton se ndjeshmëria moderne shpesh lidhet me dramën personale të simakut. Kjo dramë, siç thotë ai, ka potencialin të kthehet në një histori tejet të ndërlikuar që prek shumë aspekte të jetës së saj, duke e shndërruar atë në një figurë që simbolizon aspiratat dhe sfidat e artistëve shqiptarë.
“Ka ndodhur një ndryshim në mënyrën sesi e shohim bukurinë dhe talentin,” thotë Ngjela. Ai sugjeron se nëse Simaku nuk do të kishte qenë e bukur, publiku dhe mediat ndoshta do ta kishin parë ndryshe. Lidhja e bukurisë me talentin ngre pyetje të thella mbi perceptimet shoqërore dhe pritshmëritë për figurat publike.
Kur e pyetëm për rolin e mediave sociale në trajtimin e figurës së saj, Ngjela thekson se kritikët shpesh janë të motivuar nga xhelozia, duke e kthyer situatën në një analizë psikologjike të shoqërisë shqiptare. Ai thekson se, në vend që të ndihmojnë, shumë herë komente të tilla çojnë në përkeqësim të situatës për individët publik, siç është Simaku, duke reflektuar mungesën e qytetërimit dhe empatisë.
Më në fund, Ngjela e përmbyll intervistën duke theksuar rëndësinë e rikthimit të Simakut në qendër të vëmendjes dhe domosdoshmërinë për rehabilitimin e saj nga shoqëria dhe institucionet. Ai beson se shoqëria ka një detyrim të thellë për të përkrahur artistët që kanë kontribuar për kulturën dhe historinë e saj, veçanërisht ata që kanë kaluar nëpër sfida të vështira si Parashqevi Simaku.