Artistja e njohur Rozana Radi ka ndarë për herë të parë me publikun dhimbjen e thellë që i ka shkaktuar humbja e prindërve të saj, të cilët kanë ndërruar jetë prej shumë vitesh. Në një intervistë të thellë në emisionin “2984” të Albano Bogdos në Vizion Plus, ajo foli për boshllëkun që ka lënë klithma e kësaj humbjeje, një boshllëk që askush nuk mund ta plotësojë.
Rozana, me një ton reflektues, shprehu se humbja e të dashurve ka lënë një plagë të thellë në zemrën e saj. Ajo theksoi se për çdo moment që fliste për ta, ndjente një bllokim emocional, duke thënë: “Sa herë flas për ta, kam një bllokim, më merret goja.” Këto fjalë të saj përshkruajnë qartë ndjenjat e vështira që ajo përjeton.
“Nuk është se nuk dua të flas për ta, sepse nëse do kisha mundësi, mund të flisja për orë të tëra për babin, për mamin, për Frankon dhe për miqtë që kam humbur. Por faleminderit Zotit, që i kam pasur sa kam pasur, dhe m’i la aq sa m’i la. Mund të m’i kishte marrë më herët.”
Ajo e shprehu mirënjohjen e saj për kujtimet e çmuara që ka ruajtur me prindërit, duke lavdëruar momentet e lumtura që kanë ndarë së bashku. Ajo theksoi se, ndonëse prindërit e saj nuk janë më fizikisht pranë, ato kujtime përbëjnë një thesari të pazëvendësueshëm emocional. Rozana shpreson t’i mbajë këto kujtime gjallë dhe t’i transmetojë ato në mënyra të ndryshme.
“Shpresoj të jem ajo që ata kanë dashur të jem. Nuk kam mundësi të bëhem 100% ajo që ata do, por mendoj se mund të jem 60% e asaj që ata kërkuan. Gabime kam bërë, patjetër, por kjo është një udhë që po ec me gjithçka që kam mësuar prej tyre.”
Në një nga momentet më prekëse, Rozana theksoi se i mungon shumë mendimi i prindërve, veçanërisht ai i babait. Ajo e ndjen se shpesh do t’i pyesë mendimet e tij, duke u përpjekur të imagjinojë se si do të kishte ndjerë ai për situatat e jetës së saj sot.
Kjo pyetje e thellë dëshmon për lidhjen emocionale që ka pasur Rozana me prindërit e saj. Ajo reflekton se ndoshta babai i saj do të kishte parë situatën e saj ndryshe në vitin 2024, duke krahasuar veten e saj me atë që ishte kur ishte 22 vjeçare, kohë kur ai nuk ishte më në këtë botë.
Duke reflektuar mbi të kaluarën, Rozana flet për dhimbjen e humbjes, por gjithashtu për rëndësinë e kujtimeve dhe trashëgimisë që ata kanë lënë pas. Ajo e kupton se këto kujtime janë ato që e ndihmojnë të ecë përpara, duke i dhënë forcë dhe inspirim në jetën e saj artistike dhe personale. E gjitha kjo e ndihmon atë të ruajë lidhjen me ata që e kanë dashur.
Pavarësisht dhimbjes, Rozana përpiqet të gjejë gistën e shpresës dhe të fortësisë në çdo hap të jetës së saj. Ajo nxit të gjithë ata që kanë kaluar situata të ngjashme të gjejnë forcën në kujtimet e dashura dhe të vazhdojnë të ndjejnë praninë e atyre që kanë humbur, përmes veprave dhe përkushtimit të tyre. Çdo ditë, ajo përballet me sfida të reja, por e bën këtë me guximin që ata e kanë mësuar.
